වරණ ( සත්‍ය සිදු වීමක් ඇසුරෙනි. නම් ගම් මනඃකල්පිතය )

අනිච්ඡාවත සංඛාරා.. උප්පාද වයධම්මිනෝ..
උප්පජ්ජිත්වා... හාමුදුරුවන්ගෙ හඬ දයාසීලිගෙ දෙකන් පසාරු කරගෙන මුළු ගත පුරාම විදුලියක් වගේ දුවනව ඇයට තේරුණා.

"අනේ මගෙ පුතේ" කියල දෑතින්ම පපුවට ගහ ගත්ත ඇය සිහිසන් නැතුව ඇද වැටෙනකොට ලඟ උන්න කීප දෙනෙක් ඇයව වත්තන් කර ගත්තා.

ධම්මික ගෙ නිසල සිරුර ලඟ බිම වාඩි වෙලා පැන් වඩමින් උන්න අක්ක ශ්‍රියාණි, අනිත් අයගෙ උදව්වෙන් අම්මව කාමරේට අරගෙන යනකොට පැන් වඩන තැන ඉතුරු උනේ ශ්‍රියාණිගෙ සැමියත් දරු දෙන්නත්, තව නෑදෑ කීප දෙනෙකුත් විතරයි.

ආගමික වතාවත් ඉවර කරල ධම්මිකව කනත්තට රැගෙන යන්න ගමේ තරුණ කොල්ලො සෑහෙන පිරිසක් එකතු උනා. දයාසීලි පියවි සිහියට එනකොට ධම්මික ආයෙ නො එන්නම ගිහින්.

"අම්මෙ, මේ කෝපි එක බීල හිටියනං" ශ්‍රියාණි දයාසීලිගෙ ඇඳේ පැත්තකින් වාඩි උනේ අම්මගෙ ඔලුව යන්තමින් පිරිමදින ගමන්.

කෝපි කෝප්පෙ පැත්තකට කරපු දයාසීලි අමාරුවෙන් ඇඳෙන් නැඟිට්ටා. ගමේ ගෑනු එකතු වෙලා මල බත උයන දිහා මොහොතක් බලන් උන්න ඇය දෝතින්ම හිස බදාගෙන කල්පනා කරන්න උනා. 

දවස් තුනකට කලින් මේ වගේ ගොම්මන් වෙලාවක වෙච්චි සිදු වීම ඇයගෙ හිතට හරි හරියට  වද දෙන්න පටන් ගත්තා.

අජිත්, දයාසීලිගෙ වැඩිමල් පුතා. ශ්‍රියාණි කියන්නෙ මද්දුමී, ධම්මික තමයි බඩ පිස්සා. ගුණපාල, ඒ කියන්නෙ දයාසීලිගෙ සැමියා, ජීවිකාව කර ගත්තෙ ගොවිතැනින්. මීට අවුරුදු තුනකට කලින් ගුණපාල කුඹුරට ගිය වෙලාවක මී මැස් මොරය හැදිල කුඹුරෙ වැටිල මැරිල උන්න.

ශ්‍රියාණි ඒ වෙද්දි කසාද බැඳල. ධම්මික සාමන්‍යපෙල ලිව්ව විතරයි. අජිත් වැඩිමලා උනත් තනිකඩයා, ඒ විතරක් නෙමෙයි නාහෙට නාහන එකා. කොහෙන් හරි පොල් ගෙඩියක් හොරකම් කරල විකුණල හරි අජිත් කලේ කසිප්පු බිව්ව එක. ගෙදරට කියල සත පහක උදව්වක් අජිත්ගෙන් ලැබුණෙ නෑ.

පොඩි එවුන් දෙන්නගෙ වැඩ නිසා අජිත් ගැන හොයා බලන එක දයාසීලිටත් මඟ ඇරිල තිබුණා. අජිත් උස්මහත් වෙලා පෙලවහක් හෙම කර ගන්න කාලෙ ඇවිත් දයාසීලි ඌ ගැන හොයනකොට අජිත් නන්නත්තාර වෙලා ඉවරයි. බේබද්දෙක් වෙලා ඉවරයි.

බේබදු කම විතරක් නෙමෙයි, අජිත් වෙලාවකට හොරෙක්. ගමේ මිනිස්සුන්ටත් වදයක්. ගෙදරට ආවෙ හතරගාතෙන්. බීගෙන ඇවිත් යකෙක් වගේ ගෙදර වලං මුට්ටි පොඩි කරල දාපු අජිත් , අම්මටයි මල්ලිටයිත් පහර දුන්න. කනමදය වගේ උන්න අජිත්ට පාරක් දෙකක් ගහල මෙල්ල කර ගන්න ධම්මිකට ඒ වෙලාවට පුලුවන් උනා. දරු දෙන්න අතරට පැන්න දයාසීලිට උන් දෙන්නව දෙපැත්තට කරන්නත් ලේසි උනේ නෑ.

ලොකු එකා බේබද්දෙක් වෙද්දි, පවුල ගැන, අම්ම ගැන හොයා බැලුවෙ ධම්මික. ඉස්කෝලෙ ගමන නවත්තල දාපු ධම්මික, ෆිනෑන්ස් දාල ත්‍රීවීල් එකක් ගත්ත. එදිනෙදා හයර් වලින් ධම්මිකට සැලකිය යුතු ආදායමකුත් ලැබුණා. ගෙදරට උවමනා බඩු මුට්ටු, කන්න බොන්න දේවල් ගෙනාවෙ ධම්මික. අජිත් කලේ අම්ම උයල දෙන එකක් කාල, මොන විදියකින් හරි කීයක්ම හරි හොයාගෙන කනමදය වගේ බීපු එක.

අජිත්ගෙන් දයාසීලිට වෙන හිරිහැර නිසාම ඇයට අජිත්ව එපාම වෙලයි තිබුණෙ. කොටින්ම තමන්ගෙ දරුවෙක් කියලවත් හිතුනෙ නෑ.

එදා හොඳටම වැස්ස දවසක්. ගස් කඩන් වැටිල ලයිට් කණු, කම්බි කීප පොලකින්ම කැඩිල නිසා කරන්ට් එකත් නෑ. අඳුර වැටීගෙන එනකොට ධම්මිකගෙ ත්‍රීවීල් එක ගේ ඉස්සරා නැවැත්තුව. හාල්, පොල්, එලවලු පිරිච්ච මල්ලක් අම්මගෙ අතට දුන්න ඔහු, ත්‍රී වීල් එක මඩුවට දාල, මහන්සියත් නොබලම වතුර පනිට්ටු කීපයක් ගෙනත් මඩ හෝදල දැම්මෙ කුප්පි ලාම්පු එලියෙන්. ධම්මික තමන්ගෙ දරුවෙක් වගේ ත්‍රීවීල් එක පරෙස්සම් කලේ.

අම්ම උයන අතරෙ, ධම්මික ලිඳ ලඟට ගිහින් සීතලේම නාගෙන ඇවිත් කොට කලිසමකුත් ඇඳගෙන, කුස්සියට ආවෙ කුස්සියෙ මේසෙ උඩ වෙනද වගේම උණු උණු තේ එකක් තියෙන බව දන්න නිසා. ධම්මික තේ එක බොන අතරෙ දයාසීලි හනිකට බතකුයි, පරිප්පුයි, සම්බෝලෙකුයි හදල ඉවර උනා. තෙල් තාච්චිය රත් වෙන්න ලිපේ තියපු ඇය, පපඩම් පැකට් එක අරගෙන පපඩම් දෙක තුනක් එලියට ගන්නකොටම කුණුහරුප කියාගෙන, කෑ ගහගෙන අජිත් එන සද්දෙ ඈතින් ඇහෙන්නට උනා.

" අර වසවර්තිය අදත් කට ගොන්නක් බීගෙන. පොඩි එකෝ උඹ එහෙම ඔන්න යන්නෙ නෑ ඕක එක්ක පැටලෙන්ඩ" කියාගෙන දයාසීලි ඉස්තෝප්පුවට ආව.

ඒ වෙනකොටත් අජිත් ගේ දොරකඩ. කරුවලේ හරියට පේන්නෙත් නෑ කිසි දෙයක්. වැස්සෙ තෙමීගෙන ගෙට එන අජිත්ව දැක්ක දයාසීලි ආපහු කුසියට යන්ඩ හැරුණ.

අමු තිත්ත කුණුහරපෙන් ඇයට බැනගෙනම ගෙට ගොඩ උන අජිත් ඉස්තෝප්පුවෙ තිබුණ පුටුවකට දඩාස් ගාල පයින් ගහනකොට ඒ සද්දෙ මොකක්ද බලන්න ධම්මිකත් කලබලෙන්  එලියට දුවගෙන ආව.

"අම්ම යන්ඩ ගෙට" ධම්මික කියද්දි අජිත් එපාම කරපු විදියට අමු තිත්ත කුණුහරපෙන් ධම්මිකටත් බැනගෙන බැනගෙන ගියා.

අජිත්ගෙ මේ කෙරුවාව එපාම වෙලා උන්න දයාසීලි " අනේ මේ කාලකන්ණියා මැරිලවත් යන්නැති හැටියක්" කියල කියනකොටම, ධම්මික කලුවරේම මිදුල කොනේ තිබ්බ උදලු මිටක් ගලවගෙන අජිත්ට ගහන්ඩ පැන්නා. අයිය මලෝගෙ රණ්ඩුව මැද්දට පැන්න දයාසීලිට අඳුරෙ කිසි දෙයක් පෙනුනෙ නෑ.

දෙන්නගෙ ගාලගෝට්ටිය නවත්ත ගන්ඩ බැරිම තැන "ගහපං ඕකට අතක් පය කැඩෙන්ඩ. එතකොටවත් නිදහසක් තියෙයිනෙ දෙයියනේ" කියල ධම්මිකට කිව්ව.
පොලු පාරවල් දෙක තුනක් බොහොම තදින් වැදෙන සද්දෙ දයාසීලිට ඇහුණත් ඇය ගණන් ගත්තෙ නැත්තෙ අජිත්ගෙ කෙරුවාව ඇයට එපාම වෙලා තිබ්බ හන්ද. මිනිත්තු දෙක තුනකින් පස්සෙ කෙන්දිරි ගාගෙන එකෙක් බිම වැටෙන හැටි සේයාවක් වගේ දයාසීලිට පෙණුනා.

"ඇති පුතේ ඇති" කියාගෙන දයාසීලි දුවගෙන එනකොට
"ඔන්න උඹේ පොඩි පුතාව මම ඉවරයක් කෙරුව" කියල කෑ ගහපු අජිත් මහ හයියෙන් වියරුවෙන් වගේ හිනා උනා.

"මගෙ බුදු පුතේ" කියාගෙන වැටිල උන්න ධම්මික ගාවට දුවපු දයාසීලීගෙ සද්දෙට වටපිටාවෙ ගෙවල් වල මින්ස්සු එකතු වෙනකොටත් ධම්මිකගෙ හුස්ම ටික වා තලයට මුහු වෙලා තිබුණා.

කපුරු මල

 

සීතල සුළඟට අවුල් වී ගිය කෙහෙරැලි අතින් සකසා ගනිමින් වෙරෝනිකා ඉක්මන් ගමනින් අඳුරු මාවත දිගේ පිය නැඟුවේ "හෙල්සිං" නගරයේ ජනාකීර්ණම සාප්පුව අසලට යන්නටය. වෙලාව රාත්‍රී 9.00 ද පසු වී ඇත. මාවත් දිගේ දැල්වෙන වීදි ලාම්පු එලියට ඉඩ දී නිවෙස් වල විදුලි පහන් එකිනෙක නිවී යයි.

රාත්‍රී කාලයේදී නගරය එතරම්ම ජනාකීර්ණ නොවූවත්,  දිවා රාත්‍රී විවෘත "සිටි හාර්ට්" සාප්පු සංකීරණයේනම් කිසි විටෙකත් මිනිසුන්ගෙන් අඩුවක් නැත. නගරයෙන් පිටත රැකියා වලට ගොස් ආපසු එන්නන් සහ තැබෑරුම් වල කල් මරන පිරිමින්ගෙන්ද, රාත්‍රී සාද හමාර වී මං මාවත් දිගේ ඇවිදින පිරිස් වලින්ද විටින් විට රාත්‍රියෙහි නිහැඬියාව බිඳී යයි.

සිමෙන්ති ගල් ඇල්ලූ මාවත දිගේ මහ පාරට පැමිණි වෙරෝනිකා, සාප්පු සංකීර්ණය ඉදිරිපිට වූ අවන්හලෙන් උණුසුම් තේ කෝප්පයක් මිලදී ගෙන, අසල වූ එලිමහන් බංකුවක හරි බරි ගැසී වාඩි වූවාය. දුම්වැටියක්ද දල්වා ගත් ඇය තම බෑගය මඳකට බංකුවේ පසෙකින් තබුවේ කබාය සකසා ගන්නටය. කොහේදෝ සිට මතුවූ කෙසඟ කොලුවෙකු සැනෙකින් ඇගේ බෑගය රැගෙන වහා එතැනින් ඉගිලුනි. 

තැබෑරුමෙන් පිට වී මාවත  දිගේ ඉදිරියට ඇවිද එමින් සිටි සයිමන් දුටුවේ ගැහැණියගේ බෑගය උදුරා තමන් පසු කර යන්නට දිව එන කොලුවායි. හෙල්සිං නගරයේ ශරීර සුවතා මධ්‍යස්ථානය පවත්වාගෙන යන්නේ සයිමන්ය. ඔහු දිනපතාම තම අවසන් සේවා දායකයාත් පිටවූ පසු තැබෑරුමට ගොස් මඳ වේලාවක් ගත කරන්නට අමතක නොකරයි. පදමට මත් වී සිටියද, වහ වහා ක්‍රියාත්මක වූ සයිමන් බෑගය උදුරාගෙන දුවමින් සිටි කොලුවාව තම දෑතින් ග්‍රහණය කර ගත්තේ ඉහළ අහසේ සිට පියඹා විත් ක්ෂණයකින් තම ගොදුර ඩැහැ ගන්නා උකුස්සෙකු මෙනි.

බෑගය රැගෙන එය වෙරෝනිකා සිටි තැනට වීසි කරදැමූ සයිමන්, තරුණයාට දුන් වේගවත් පා පහරින් ඔහු වීසි වී ගොස් අසල වූ තාප්පයක ගැටී බිම ඇද වැටුනේය. වහ වහා එතනට දුවගෙන ආ වෙරෝනිකා, බිම වැටී සිටි කෙසඟ තරුණයා වෙතට පැමිණ ඔහු නැඟිට්ටවා ඔහුගේ මුහුණ දෙස බැලුවාය. ලැජ්ජාවෙන් බිම බලා ගත් තරුණයා අත මුදල් නෝට්ටු කිහිපයක් තැබූ ඇය, ඔහුට යමක් පවසා පිටත් කොට සයිමන් දෙසට හැරෙද්දී සයිමන් වික්ෂිප්තව සිදු වෙමින් පවතින දෙය දෙස බලාගෙන සිටියේ සිදු වන්නේ කුමක්දැයි ඔහුට තේරුම් ගැනීමට අසීරු වූ නිසාය.

කොලුවා පිටත් කර හැරි වෙරෝනිකා සයිමන් වෙතට පැමිණ වේගවත් අතුල් පහරකින් සයිමන්ට සංග්‍රහ කලේ ඔහුට කිසිත් සිතා ගන්නටවත් ඉඩක් නොතබමිනි.

" මොකක්ද ගෑණියේ උඹට වෙලා තියෙන්නෙ ? "

වෙරෝනිකාගේ අතින් දැඩිව අල්ලා ගත් සයිමන් තරහෙන් පුපුරමින් මොර දුන්නේ තරහවත් ලැජ්ජාවත් දෙකම මුසු වූ ආවේගයකිනි.

" මොකක්ද මිනිහෝ ඔහේ ඒ කරපු කැත වැඩේ ?" වෙරෝනිකා ප්‍රශ්නයකින්ම පිළිවදන් දුන්නාය.

සයිමන්ගේ අත ගසා දැමූ වෙරෝනිකා
" තමුන් මොහොතකටවත් හිතුවද ඒ අසරණ කොල්ලා ඇයි මගෙ සල්ලි උදුර ගන්න ඇත්තේ කියලා, සමහර විට බඩගින්නට වෙන්න පුළුවන්, එක්කො අම්මට, තාත්තට, දරුවට, එහෙම නැත්නම් බිරිඳට බේත් ටිකක් ගන්න. ඒත් ඔහේ ? ඔහේ මොකක්ද කලේ ? ඒ අසරණයට ගැහුව මහ වීරයෙක් වගේ. ඕක මහ ලොකු වීර කමක්ද ? " යි අසමින් තමන්ට කෑ ගසද්දී සයිමන් කුමක් කියන්නද, කරන්නදැයි සිතා ගන්නට නොහැකිව එදෙස බලා සිටියේ ය.

" මේ මොන විකාරයක්ද ? ඔහොමද තමුන් උදව්වක් කලාම සලකන්නෙ මිනිස්සුන්ට ? තමුන් මහ පුදුම ගෑනියක්. මෙතනින් තොලොංචි වෙලා පලයන් යන්ඩ" කියමින් සයිමන් වහා එතනින් පිටත්ව යන්නට සැරසෙද්දී නැවතත් ඔහුගේ අතින් අල්වා ගත් වෙරෝනිකා පහන් ස්වරයෙන් ඔහු අමතන්නට වූවාය.

" සමා වෙන්න මහත්මයා, ඔබ කරපු දේ මට උදව්වක් උනත්, අර කොල්ලා අසරණ වෙලා උන්න විදිය දැක්කම මට ආපු තරහටයි කෑ ගැහුවේ. මට නැති උණ මුදල සොයා ගන්න ලේසියි, නමුත් ඔහුට එහෙම ලේසියෙන් මුදලක් සොයා ගන්නට බැරුව ඇති. හරි අපි දැන් ඒක අමතක කරමු. මම වෙරෝනිකා, අර පහල වීදියෙ කොණේම ගෙදරයි මම ඉන්නෙ. අපි යමු,  කෝපි එකක් බොන ගමන් කතා කරන්න පුළුවන් අපිට. අසතුටක් නැත්නම් ඔබේ නම මට කියන්න පුළුවන්ද ?" ඇය සයිමන්ගෙන් ඇසුවාය.

සයිමන් තම හඬ අවදි කලේය.

" මම සයිමන්" කෙටි පිලිතුරකින් සංවාදය නිම කර එතනින් වහා පිට වෙන්නට ඔහුට වුවමනා වූ නමුදු වෙරෝනිකා ඔහුගේ අතින් අල්ලා ගත්තාය.

" හඳුනා ගන්න ලැබීම සතුටක් සයිමන්, එහෙනම් යමු අපි කෝපි එකක් බොන්න, මගේ ගෙදරින්" කියමින් ඉස්සර වූයේ ඔහුගේ කැමැත්ත අකමැත්ත පවසන්නටවත් ඉඩක් නොදෙමිනි.

දිගටි සිහින් මුහුණ, කැරලි ගැසුණු කොණ්ඩය, රතු සායමින් හැඩ වුණු දෙතොල, දේදුන්නක් වැනි දෙබැම, දිගු නැහැය.. වෙරෝනිකා තුළින් දිස් වූයේ අමුතුම සුන්දරත්වයකි. ඇගේ සුන්දරත්වය, ඇඳුම් පැලඳුම් වලින්ද මනාව ඔපමට්ටම් වී තිබුණි. මඳ වේලාවකට පෙරදී සිදු වූ දෙය කුමක් වූවත්, එවන් සුකුමාල රුවැත්තියකගෙන් ලද ආරාධනයක් නොසළකා හරින්නට සයිමන්ට හේතුවක් තිබුණේම නැත. මවක් පසුපසින් යන කීකරු ළදරුවකු මෙන් සයිමන් ඇගේ පසු පසින් පිය මනින්නට විය.

 නිවසේ දොරකඩට පැමිණ, අසල වූ මල් පෝච්චියක් යටින් යතුරු කැරැල්ල ගත් වෙරෝනිකා, දොරගුල කරකවා ගෙට ඇතුළු වී විදුලි පහන් දැල්වූවාය.  සයිමන්ද ඇගේ පසුපසින් ආලින්දයට ඇතුලු විය.

" වාඩි වෙන්න සයිමන්, මම අපි දෙන්නටම බොන්න කෝපි හදන්නම්, අපි කතා කරමු"
විසිත්ත වර්ණයෙන් හැඩ වූ කුෂන් කවර වලින් නිමවූ සෝෆාව එක් පසෙකින්ද, පවුලේ ඡායාරූප කිහිපයකින් සැරසුණු බිත්තිය තවත් පසෙකින්ද, එකම එක කපුරු මලක්  සහිත මල් බඳුනක් තැබූ කුඩා මේසයකින්ද  හැඩවූ ආලින්දයත්, නිවසේ මුළුතැන්ගෙයත් එකට ඈඳී තිබුණේ  අලංකාරව සැකසූ කුඩා පිවිසුමකිනි. එම කුඩා ඉඩෙහි පසෙක තැබූ ගෑස් උදුන මත වතුර පිරවූ කේතලය තැබූ වෙරෝනිකා කතාවට මුල පිරුවාය.

" සයිමන් මේ ලඟපාතමද ඉන්නෙ ?"
සයිමන් තවමත් පිලිතුරක් නොදීම සෝෆාවේ කොණක අසුන් ගත්තේය.

ඔහු දෙස හැරී බැලූ වෙරෝනිකා
" මොකද සයිමන් මේ කතා නැත්තෙ " යි ඇසුවාය.

" අහ්ම්, ඔවු, මම මීට ටිකක් එහායින් තියෙන ලෝරන්ස් පාරෙ තුන්වෙනි ගෙදර. වෙරෝනිකාගෙ ගෙදර වෙන කවුද ඉන්නෙ ? " සයිමන් තම පලමු පැනය ඇයට පිරිනැමුවේය.

" හ්ම්ම්, දැං මම අවුරුදු කීපයක් තිස්සෙ මේ ගෙදර තනියම ඉන්නෙ"
 ඇය පැවසුවාය.

" තවම කසාද බැඳල නැද්ද ?" සයිමන්ගේ දෙවෙනි පැනය, එය වෙරෝනිකා බලාපොරොත්තු වූ දෙවෙනි පැනයමද විය.

" නෑ, තවම එහෙම උවමනාවක් නෑ, මට පෙම්වතෙකුත් නෑ " ඇය පිළිවදන් දුන්නාය.

"අම්ම තාත්ත මොකද කරන්නෙ ? ඒ අය පිට රටක පදිංචියට ගිහින්ද ?" සයිමන් ඇසුවේ අවිවාහක සුන්දර තරුණියක් වූ වෙරෝනිකා මෙලෙසින් තනිව ජීවත් වීමට හේතුව දැන ගැනීමටඔහු තුළ වූ කුහුල නිසාමය.

මගේ අම්මා පුවත්පත් වාර්ථාකාරිණියක්. ඔබ අහලත් ඇති, නෙතලි ජෝන්ස්, කාන්තා අයිතීන් ගැන සහ පවුල් ජීවිත වල සාර්ථකත්වය ගැන ඇය බොහෝ ලිපි ලියනවා පුවත්පත් වලට. තාත්තානම් නීතීඥයෙක්. දික්කසාද වෙන අයට නීති උපදෙස් ලබාදීමට තමයි ඔහු ප්‍රසිද්ධම. ජෝර්ජ් විල්සන්"

සයිමන් ට කෝපි කෝප්පය පිලිගැන්වූ ඇය, තම කෝපි කෝප්පයද ගෙන ඔහුට පසෙකින් වූ අසුන මතට වැටුණාය.

"මගේ අම්මයි තාත්තයි මීට අවුරුදු 8 කට කලින් වෙන වුණා, දැන් අම්ම එයාගෙ අලුත් පෙම්වතාගෙ ගෙදර, ඒ දෙන්න තව ටික දවසකින් විවාහ වේවි. තාත්තනම් කලින් විවාහයෙ ලොකු දුව එක්ක ඉන්නෙ. ඔහු බොහොම විනෝදයෙන් ඉන්නව, එක පෙම්වතියක් එක්ක වැඩි කාලයක් ඉන්න පුරුද්දක්නම් ඔහුට නෑ" කියමින් වෙරෝනිකා සිනාසුණාය.

ඇගේ දෙමාපියන් ගැන ඇසූ දෙයින් මඳක් පුදුමයට පත් වූ සයිමන්ට ඇය ගැන දැනුණේ කණගාටුවකි.

" කසාද බඳින්න අදහසක් නැද්ද ඉතිං ? " සයිමන් ඇසුවේ වෙනත් යමක් විමසන්නට තරම් ඔහුට නොසිතුණු නිසාය.

" ම්ම්, නැත්තෙමත් නෑ, ඔයා වගේ කඩවසම් කෙනෙක් ලැබුණොත් මමත් කැමතියි කසාද බඳින්න. සයිමන් විවාහකද ?" ඇය ඇසුවාය.

" නෑ, මමත් තවම තනිකඩයෙක්, පෙම්වතියක් සොයන " හෙතෙම සිනා වෙමින් පිලිතුරු දුන්නේය.

"ඉතින් එහෙනම් සයිමන්ට පුළුවන් මට විවාහ යෝජනාවක් ගේන්න" වෙරෝනිකා කොක් හඬලා සිනාසුණාය.

" මගෙ අකමැත්තක් නෑ එහෙම යෝජනාවක් ගේන්න, ඒත් අපි තවම හරියට දන්නෙත් නැහැනෙ එකිනෙකාව, ටික කාලයක් අරගෙන ආශ්‍රය කරල අපි ඒ ගැන හිතමු, මොකටද හදිස්සි වෙන්නෙ" සයිමන් තරමක් බැරෑරුම් ලෙස කියමින් හිස් කෝප්පය පසෙකින් තැබීය.

" හෙල්සිං ටවුමේ ෆිට්නස් සෙන්ටර් එක මගේ, වෙරෝනිකා මොකද කරන්නෙ ? "

" මගේ රස්සාවද ? " ඇය ඇසුවේ සයිමන්ගේ දැස් තුළට එබෙමිනි.
මඳ වේලාවක් නිහඬව සිට, දිගු සුසුමක් පිට කල ඈ " මගේ රැකියාව දැන ගත්තමත් සයිමන් මේ දැන් පිලි ගන විදියටම මාව පිලි ගනීවිද ?" යි ඇසුවාය.

" කරන රැකියාව අනුව මිනිස්සුන්ව පහත් කියල හිතන මනුස්සයෙක් නෙමෙයි මම, ඇරත් වෙරෝනිකා දැක්කම අනුමාන කරන්න පුළුවන් කරනව ඇත්තෙ හොඳ රැකියාවක් කියලා" සයිමන් ඔහුට සිතුණ දෙය එලෙසින්ම කියා දැම්මේය.

හිඳගෙන උන් තැනින් නඟී සිටි වෙරෝනිකා බරාඳය දෙසට පියමැන්නාය. උළුවස්සට බරදී නැවතුණු ඇය පිටත බලාගෙනම හඬ අවදි කලාය.
" මම කරන්නෙ ලෝකෙ පරණම රස්සාව. ඔවු, මම වීදි ගණිකාවක් "

ඇගේ පිළිතුරින් වික්ෂිප්ත වූ සයිමන් විසල් දෑසින් මොහොතක් ඇය දෙස බලා සිටියේය.  ඉද්ද ගැසුවාක් මෙන් අසුනෙන් නැඟී සිටි ඔහු කිසිත් නොපවසාම, වෙරෝනිකා දෙසවත් නොබලා පිටවී යන්නට සැරසුණේය.

සයිමන් පිටවන මඟ අහුරාගෙන සිටි සුන්දර යුවතිය ඔහුට මුහුණලා සිටගෙන තදින් ඔහුගේ අත අල්වා ගත්තාය.
" සයිමන් මේ දැන් මොහොතකට කලින් කිව්ව නේද රස්සාවෙන් මිනිස්සු මනින්නෙ නෑ කියල. දැං මොකක්ද උනේ ?" ඇය සිහින් හඬින් ඇසුවාය.

" සල්ලි වලට මිනිස්සු එක්ක බුදියන එකියක් එක්ක ජීවිතේ ගෙනියන්ඩ මට උවමනාවක් නෑ ගෑණියේ, මට යන්ඩ දීපං" ඔහු කෑ ගැසුවේය.

" මිනිස්සු එක්ක යන්නෙ සල්ලි හොයන්න තමා, මොකද මම කැමති නෑ අම්මගෙන් තාත්තගෙන්වත් සල්ලි ඉල්ලන්න. මට පුළුවන් විදියට මම ජීවත් වෙනවා. මම හිතුවේ කවදා හරි මම මේක නවත්තලා කසාද බඳිනව කියල. ඊට පස්සෙ මගෙ සැමියට විතරක් අයිති, ආදරණීය බිරිඳක්, අපේ දරුවන්ට ආදරණීය අම්ම කෙනෙක් වෙන්නයි මට උවමනා වුණේ. මට ඔයා වෙනුවෙන් ඒක කරන්න පුළුවන් සයිමන් " වෙරෝනිකා පැවසුවාය.

" ඇයි උඹ මාවම මේකට පටලව ගන්නෙ, මට උවමනාවක් නෑ උඹ එක්ක කතා කරන්නවත් " සයිමන් ගුගුලේය.

ඔහුගේ ආවේගය ගැන වෙරෝනිකාට පුදුම වන්නට හේතුවක් නැත, යම්කිසි දවසක මෙයට මුහුණ වන්නට වන බව ඇය දැන උන්නත්, මෙ කිසිවක් සඟවා සහකරුවෙකු සොයා ගන්නට තරම් වංචනික සිතක් ඇයට තිබුණේ නැත.

" ඇයි සයිමන් මාව ප්‍රතික්ෂේප කරන්නෙ ? මගෙ හිත පුරාම ආදරය කරන්න ඉඩ තියෙනව, මම කවදාවත් කාටවත්ම ආදරය කරල නෑ"
ඔහුගේ මුහුණට එබෙමින් ඇය පැවසුවාය.

ඇයව පසෙකට කල සයිමන්
"උඹ හිතුවද මම හුජ්ජ බරට බිජ්ජ කෙලින පොඩි එකෙක් කියලා " යි කෝපයෙන් වෙව්ලමින් ඇසීය.

සයිමන්ගේ එවදනින් වෙරෝනිකාට ඇති වූයේ කේන්තියකි.
" පොඩි එවුන්නම් හුජ්ජ බරටවත් බිජ්ජ කෙලිනව, උඹ ඒකත් බැරි පොන්නයෙක් මිනිහෝ " වෙරෝනිකා පැවසුවේ අවඥාසහගත සිනාවක් මුවඟ රඳවාගෙනය.

තමන් වැටුණේ කුමන අවුලකදැයි සිතා ගන්නට නොහැකි වූ සයිමන් දෑතින්ම හිස බදාගෙන අසල වූ බිත්තියකට වාරු විය. මඳක් සයිමන්ගෙන් මෑත් වූ වෙරෝනිකා සිහින් හඬින් නැවතත් ඔහු ඇමතුවාය.

" සයිමන්, ඔයාට පේනවද අතන තියෙන කපුරු මල." පසෙකින් වූ කුඩා මේසය මත වූ මල් බඳුන පෙන්වමින් ඇය ඇසුවාය.

" ඔවු" සයිමන් කෙටි පිලිතුරක් දී නිහඬ විය.
" ඒක ලස්සනයිද සයිමන් " වෙරෝනිකා නැවතත් ඇසුවාය.

" ඔවු , ලස්සනයි, ඒක ලස්සනයිද කියල අහන්නත් දෙයක්ද " හෙතෙම පිලිතුරු දුන්නේ කෙසේ හෝ මිදී යන්නට වූ උවමනාව සිතේ තබාගෙනය.

"ඒක මට පොඩි කාලෙ අම්මයි තාත්තයි කානිවල් එකකදි අරන් දුන්න එකක්. මගෙ අම්මයි තාත්තයි මමයි සතුටින් උන්න දවසක් ඒක, ඒ දවස මතක් වෙන්නත් එක්ක මම ඒ මල මගෙ ලඟම තියා ගන්නවහැමදාම, සයිමන් දන්නවද දෙයක් ?" වෙරෝනිකා සයිමන්ගේ දෑත් අල්වාගෙන ඔහුට ලං වූවාය.

" මොකක්ද ? " සයිමන්ගේ මුවින් එවදන් පිට වූයේ දිගු සුසුමක්ද සමඟිනි. ඔහුගේ හදවත වේගයෙන් ගැහෙන්නට විය. වෙරෝනිකා වැනි සුන්දර සරාගී යුවතියක දෑතෙහි පැටලෙමින් ලං වෙද්දී එසේ නොවන්නේනම් එය පුදුමයකි.

" ඔය කපුරු මලේ පෙති ගොඩාක් තියෙනව. හැබැයි කිහිප වතාවක් ඔය මලෙන්  පෙති කීපයක්ම හැලුන, ඒත් කාටවත් කියන්න බෑ පෙති අඩුයි කියල, පෙත්තක් දෙකක් අඩුයි කියල මලේ ලස්සන අඩුවක් වෙලාද සයිමන් ?" වෙරෝනිකා සයිමන්ගේ සිරුරෙහි දැවටුණාය.

ගත වෙලා ගන්නා උණුසුම් පහසින් මත් වී ගිය ඔහුට විදුලියක් තම සිරුර පුරා දුවන්නාක් මෙන් දැනෙන්නට විය. සයිමන්ගේ දෑත් ඔහුටත් නොදැනීම වෙරෝනිකාගේ බඳ වටා වෙලී තිබුණි. සිතට අවනත වනු හැර වෙනත් කිසිවක් ඔහුට අවැසි වූයේ නැත. වෙරෝනිකාගේ සුසුම් වල උණුසුමෙන් සියොලඟම හිරි වැටී යද්දී  සයිමන් ඇයව තදින් වැලඳගෙන උණුසුම් හාදුවකින් ඈ ඇසූ ප්‍රශ්නයට පිළිතුරු දුන්නේය.

අපේ ලොකු හාමුදුරුවෝ

අපේ පන්සල ගොඩාක් ලොකුය. පන්සලේ ලොකු හාමුදුරුවෝද පොඩි වැඩක් කරන්නේම නැත. කාලයක් ලොකුම ලොකු කැලෑවක ආරණ්‍යවාසීව උන්නා කියා කියනවා මා අසා ඇත. ලොකු හාමුදුරුවෝ ආපු අලුතම කියා තිබුණේ අපේ පන්සල තවත් ලොකුවට සාදා, ලොකු බුදු පිළිමයකුත් හැදුවාට පස්සේ ආයෙම අර ලොකු කැලෑවේ භාවනා කරන්නට යන බවය. අපේ අත්තම්මලා, අම්මලා එහෙම කියනකොට " ඇත්තටම හාමුදුරුවෝ ආපහු යයිද ? " කියා වරෙක මම ඔවුන්ගෙන් ඇසුවෙමි .

ලොකු හාමුදුරුවෝ ආපු අලුතම ලොකු බෝධි පූජාවක් පටන් ගත්තා මතකය. සෙනසුරාදා ඉරිදා හැන්දෑ වන විට අපේ ගමේ වැඩිහිටියෝ පොඩි උන්වද ඇදගෙන පන්සලට යන්නේ එක එක තාලෙට ලොකු හාමුදුරුවන් කියනා බෝධි පූජා කවි අහන්නටය. 

 

ලොකු හාමුදුරුවෝ ගැන පැහැදුන අපේ දායක සභාවේ ලොකු ලොක්කන් එකතු වී උපාසක සමිතියේ වියදමින් ලොකු හාමුදුරුවන්ව දඹදිව වන්දනාවට වැඩැම්මුවා මට මතකය. ඊට පස්සේ අවුරුද්දක් ගානේම ලොකු හාමුදුරුවන් දඹදිව වඩින්නට පටන් ගත් අතර දායක සභාවෙන් ඒ සියලු වියදම් ලොකුවටම කර දුන්නාය.

ඊ ලඟට අපේ ලොකු හාමුදුරුවන්ට උවමනා උනේ ලොකුම ලොකු බුදු පිළිමයක් හදන්නටය. ගමේ ලොකු ලොකු සල්ලි කාරයන් මෙන්ම පොඩි පොඩි රැකියාවල් කරන අය පවා මුදලින් ශ්‍රමයෙන් ලොකු හාමුදුරුවන්ට උපකාර කලෝය. බුදු පිළිමය හදා අවසන් විය. පිළිමය හිටි පිළිමයකි. ලොකුය. ලස්සනය. එතන දැන් පිං කැටයක්ද ඇත. ලොකු ලොකු ගමන් යන අයද වාහන නවතා කැටයට සල්ලි දමති.

බුදු පිළිම වහන්සේගේ වැඩ නිම වුවද, අපේ ලොකු හාමුදුරුවන් ආපහු ලොකු කැලෑවේ භාවනා කරන්නට වැඩියේ නැත. ලොකු හාමුදුරුවන් ටික දවසකින් ලොකු වෑන් එකක් පන්සලට ගත්තේ ගමන් බිමන් යෑමේ පහසුවටය. අහල පහල පන්සල් වලින් පවා උත්සව වෙලාවට අපේ පන්සලට එන්නේ ලොකු හාමුදුරුවන් ලඟ ඇති ලොකු කැමරාව ඉල්ලා ගන්නටය. එය අපට ලොකු ආඩම්බරයකි. වසරක් ගානේ දඹදිව වඩින ලොකු හාමුදුරුවන්ට ලොකු කැමරාවක් නැතුවම බැරිය.

ලොකු හාමුදුරුවන්ට දෙන දානය ලොකු ප්‍රමිතියක් තිබිය යුතුය. එහෙම නැති විට මොන ලොක්කාගේ දානය උනත් ආපසු හරවා යවන්නට ලොකු හාමුදුරුවන් දෙපාරක් හිතන්නේ නැත. වතාවක් අපේ ගමේ නැන්දා කෙනෙකු උදේ දානයට ඉඳි ආප්ප, සම්බෝල සමඟ අල කිරට උයාගෙන ගිය විට "මේවා මට වළඳන්ට බෑ, මට වළඳන්ට බත් සහ අහවල් අහවල් ව්‍යන්ජන ඕනෑ" යැයි පවසා නැන්දාව හැරෙන තැපෑලෙන් ගෙදර එවා තිබුණා මතකය.

පිරිකරට අපි දෙන්නේද හොඳම දේවල්ය. සෙන්සොඩයින් නැත්නම් දත් මදින්නට ලොකු හාමුදුරුවන් කැමති නැත. ලොකු හාමුදුරුවන්ගේ දත් සෙට්ටෙකට සෙට් වෙන්නේ සෙන්සොඩයින් පමණක් බව අපේ ගමේ අය දැන් දනිති.

වතාවක් අපේ ගමේ ගෙදරක සත් දවසේ දානයට අපේ ලොකු හාමුදුරුවන් සමඟ අහල පහල පන්සල් වල ලොකු හාමුදුරු වරුද වැඩියහ. දානය අවසානයේ පිරිකර පූජා කරද්දී ගෙදර උදවිය සියලුම හාමුදුරු වරුන්ට අට පිරිකරක් බැගින්ම ගෙනැවිත් තිබුණි. සියල්ලන්ටම පිරිකර පූජා කර අවසානයේ අපේ ලොකු හාමුදුරුවන්ට අටපිරිකර සහ තවත් ටිකක් වැඩියෙන් පිරිකර පූජා කලෝය. වහාම අට පිරිකර ඉවතට තල්ලු කර දැමූ ලොකු හාමුහුරුවෝ කිවුවේ " මේ බාල අටපිරිකර මම පාවිච්චි කරන්නෙ නෑ " කියාය. අපිට දැණුනේ ලොකු ආඩම්බරයකි. අනිත් පන්සල් වල ලොකු හාමුදුරුවරු වගේ අපේ ලොකු හාමුදුරුවෝ ආවට ගියාට පිරිකර පිළි ගන්නේ නැත.

තවත් වතාවක් ලොකු තරුණ නඩයක් සමඟ යාපනයේ වන්දනා චාරිකාවක ගිය ලොකු හාමුදුරුවන්ගේ වෑන් එකට යට වුණු දෙමල මිනිසෙකු මිය ගොස් තිබුණේය. නඩුවට යාපනේ යන්නට සිදු උනේ වාහනයේ රියදුරාට නොව, ලොකු හාමුදුරුවන්ටය. ලොකු හාමුදුරුවන් අතින් ඒ මනුස්සයා හැප්පෙනකල් වාහනය පදවපු රියදුරා මොනවා කලාදැයි මට ඇති උනේ පුදුමයකි.

ලඟදී ඉඳලා අපේ ගමේ උදවිය වෙනදාටත් වඩා වැඩියෙන් ලොකු මල් ගොඩක් කඩාගෙන, වැඩි වැඩියෙන් තෙල්, ලොකු ලොකු හඳුන් කූරු පෙට්ටි අරගෙන පවුල් පිටින් පන්සල් යති. අපේ අත්තම්මා ඔහොම දවසක පන්සල් ගිහින් ගෙදර ආවාට පස්සේ මට ඇසීමට ලොකු ප්‍රශ්න ගොඩක් තිබුණි.

" ඇයි වෙනදාටත් වඩා ලොකු උනන්දුවකින් හැමෝම පන්සල් යන්නෙ පවුල් පිටින් " මම ඇසුවෙමි.

" දැන් ඉස්සරටත් වඩා ලොකු බෝධි පූජාවක් තියෙනවානේ " අත්තම්ම පිළිතුරු දුන්නාය.

" ඉතිං වෙනදත් තිබුණනේ . ඇයි දැන් එතකොට වෙනදටත් වඩා ලොකු බෝධිපූජාවක්ද තියන්නේ ? " මම ඇසුවෙමි.

" ඔවු, අපේ ලොකු හාමුදුරුවන්ට ලොකු ඒරාෂ්ඨක අපලයක්ලු " අත්තම්මා කම්මුලේ අත ගසාගෙන කීවාය.

මගේ ඇස් ලොකු විය. ග්‍රහ තාරකා වලට කල හැකි කිසිවක් නැති බව බුදුන් වහන්සේ දේශනා කලායැයි මම දහම් පාසලේදී ඉගෙනගෙන ඇත. මරණය ඊ ලඟ මොහොතේ ඒවියැයි සිතා නොපමාව යහපත් ලෙස ජීවත් වන්නට, යහපත් දේ කරන්නට බුදුන් වහන්සේ දේශනා කර ඇති බවද මම දහම් පාසලේදි ඉගෙනගෙන ඇත. එහෙමනම් ලොකු හාමුදුරුවන් වෙනුවෙන් ලොකුම ලොකු බෝධි පූජාවක් හැමදාම තියන්නේ මැරෙනවාට බය නිසාද ? අප්‍රමාදව වැඩ කර ගන්නට ලොකු හාමුදුරුවන්ට ටිකක් ප්‍රමාද උනු නිසාද ? අත්තම්මා මේ කියන්නේ මොකක්දැයි මට ගැටළුවකි.

" හෑ, ලොකු හාමුදුරුවන්ට අපල කියල බෝධි පූජාත් තියනවද ? එතකොට ලොකු හාමුදුරොවෝ මොන ආගමේද ? " මට ඉබේටම ඇසුණි.

අටවෙනි ලෝක පුදුමය දැක්කා වගේ මගේ දිහා බලාගෙන හිටපු අත්තම්මා
" ලොකු හාමුදුරුවෝ බුද්ධාගමේනෙ , ඇත්තටම ලොකු ලමයො ඔයාට පිස්සුද ? " යැයි මගෙන් අසාගෙන යන්නට ගියාය.

තනි වුණු මියැසිය ( සත්‍ය සිදු වීමකි )

" නදී උබට කෝල් එකා....ක් "
චතුරි කෑ ගැහුවා.


" අනේ චතූ, කවුද කියල බලපංකො තරහ නැතුව" නදිනි බාත් රූම් එක ඇතුලෙ ඉඳල උත්තර දෙනකොටත් චතුරි ෆෝන් එකත් අරගෙන බාත් රූම් එකේ දොර ලඟ.

" Save කරල නැති නම්බර් එකක් බං. US නම්බර් එකක් වගේ . දොර ඇරපන් , මම ෆෝන් එක ගෙනාව "

බාත් රූම් එකේ දොර යන්තමින් ඇරල අත එලියට දාපු නදිනි චතුරිගෙන් ෆෝන් එක ඉල්ල ගත්තා. රෙදි හෝදන බේසමට වතුර එකතු වෙන්න ඇරල තිබුණ ටැප් එක වහල දාපු  නදිනි නොදන්න ඇමතුමට "හෙලෝ" කිවුවෙ හිතේ පොඩි චකිතයකින්.

චතුරි සෞන්දර්ය විශ්ව විද්‍යාලයෙ තුන් වෙනි වසරෙ නර්තන අංශයේ . නදිනිත් එම වසරෙම සංගීත අංශයේ. පීඨ දෙකක උනත් චතුරි තමයි පලමු වසරෙ ඉඳලම නදිනිගෙ රූමා. උන් දෙන්න දුක, සැප බෙදා හදාගෙන සහෝදරියො වගේ, සැහැල්ලුවෙන් සතුටින් ජීවත් උන හොඳම යාලුවෝ.

නදිනිට ෆෝන් එක දීපු චතුරි, දෙන්නටම බොන්න තේ හදලා, නදිනිගෙ තේ එක උණුසුම් බෝතලේට දැම්ම. මොකද නදිනි නාගෙන ඇවිත් සීතලයි සීතලයි කියල නටන ඩෙඟාව දැන් අවුරුදු තුනක් තිස්සෙ දන්න නිසා කලින්ම තේකක් හදලා තිබ්බම ලේසියි. තමන්ගෙ තේ එකත් අරගෙන චතුරි  මේසෙ ලඟ වාඩි උනේ ලබන සතියෙ විභාගෙ පටන් ගන්න නිසා, අතපසු වෙලා තිබුණ පාඩම් කීපයක් බලා ගන්න හිතාගෙන.

වෙනදට වඩා ඉක්මනින් බාත් රූම් එකෙන් එලියට ආපු නදිනි, හෙමින් සීරුවෙ ඇවිත් බාත් ටවල් එක පිටින්ම ඇඳේ කොණක වාඩි උනා. මූණ බිමට හරවගෙන කල්පනාවක්. නදිනිගෙන් පිටවෙන දිග සුසුමක හඬ චතුරිට මීටර් වෙන්න වැඩි වෙලාවක් ගියෙ නෑ.

ඉද්ද ගැහුව වගේ පුටුවෙන් නැඟිට්ට චතුරි ක්ෂ්ණයකින් නදිනි ලඟ.

" නදිය, මොකද බං උනේ ? කාගෙන්ද කෝල් එක ? ඇයි උඹ අඬන්නෙ ? "

චතුරිට මේක ප්‍රහේලිකාවක්. වෙනදට පිස්සු කෙලින රූමා, මෙහෙම අඬද්දි චතුරිටත් සෑහෙන්න අවුල්. ඉඳල ඉඳල පොඩි පොඩි දේවල් වලට ඇඬුවත් මේ අවුරුදු තුනටම නදිනි මෙහෙම හූල්ලනව චතුරි දැකලම නෑ.

හීන් සීරුවෙ පුටුව ඇදල නදිනි ලඟට ගත්තු චතුරි නදිනිගෙ ඉස්සරහින් වාඩි උනා.

"නදියා, මොකද උනේ කියපන්"

වහින්න ඔන්න මෙන්න තිබුණ කළු වලාකුලක් එක පාරටම කඩා වැටිල අනෝරා වැස්සක් ඇද වැටෙන්නා වගේ, නදිනිගෙ ඇස් වලින් කඳුලු කැට කඩා වැටෙන්න ගත්ත.

නදිනිට අඬන්න දීල චතුරි හෙමිහිට ඇයව තමන්ගෙ උරහිසට වත්තම් කර ගත්තා. ටික වෙලාවකින් අඬන එක අමාරුවෙන් නවත්තගෙන නදිනි වචන ගලපන්න ගත්ත ඉකි බිඳුම් මැදින්.

" චතූ "..
" කියපන් මචං, මොකද උඹට උනේ ? "  නදිනිගෙ කෙහෙරැලි අතරි හෙමිහිට හිස පිරිමදින ගමන් චතුරි ඇහුවා.

"චතූ,  සහන් අයියා.. පේරදෙණිය කැම්පස් එකේ සිවිල් ඉංජිනියරිං කරන්නෙ.." නදිනි කතාවට මුල පිරුවා

" ඔවු ඉතින් මම නොදන්න එකෙක්යෑ සහන්, අර උඹට කෝල් කරන්නෙ, උඹේ ෆේස්බුක් එකෙත් ඉන්නව නේද,  හැබැයි සහන් උඹට කාලෙකින් කෝල් එකක්වත් දුන්නෙ නෑනෙ, ෆේස්බුක් එකෙන්වත් අප්ඩේට් දැක්කෙ නෑ කියල උඹ කිවුව නේද ? ඉස්සර උඹට හැමදාම ගුඩ් මෝනිං, ගුඩ් නයිට්, කෑවද, කියල මෙසේජ් එනවනෙ සහන්ගෙන්, අන්තිමට පොල්ලෙන් ගැහුව වගේ ඒකත් නැවතුනා, සමහරදාට උඹ ගිටාර් ප්ලේ කරනව අහන්න කෝල් කර කර උන්න, ඒව මොනවත් දැන් නහැනෙ, දැං මොකද කියන්නෙ, රට ගිහින්ද ?"  චතුරි ඇහුවෙ විමතියෙන්.

චතුරිගෙ ආවර්ජනයත් එක්ක නදිනිගෙ හිත අවුරුද්දක් තරම් මෑත අතීතයට ආපහු ඇදිල ගියා.

සහන් කියන්නෙ පේරාදෙනියෙ ඉංජිනේරු පීඨයෙ ශිෂ්‍යයෙක්. සහන්ව නදිනිට මුන ගැහෙන්නෙ අන්තර් විශ්ව විද්‍යාලයීය කළා උළෙලකදි,  මීට වසරකට විතර කලින්. නදිනි සෞන්දර්‍ය විශ්ව විද්‍යාලයෙ බටහිර සංගීතය හදාරමින් ඉන්නකොට ඇයටත් අවස්ථාව ලැබුණා කළා උළෙලට සම්බන්ධ වෙන්න. චතුරිත් නර්තන අංශයෙන් එයට සහභාගී උනා. සහන් ඇවිත් උන්නෙ යාලුවොත් එක්ක කලා උළෙල බලන්න. මොකද කලා උළෙල සංවිධානය කලේ පේරාදෙනිය විශ්ව විද්යාලයෙ සහන්ලගෙ වසරෙ සියලුම සිසුන් එකතු වෙලා.

සංදර්ශනය අතරතුර අහම්බෙන් අඳුන ගත්තු සහන්, නදිනි පස්සෙ ටික ටික යාලුවො උනා, සමහර විට යාලුකමට එහා ගිය බැඳීමක් මේ දෙන්න අතර තිබුණෙ නමුත්, එය දෙන්නගෙම හිත් වල හිර කරගෙනයි උන්නෙ . දවසට දෙතුන් පාරක් කෝල් කරල, නදිනිගෙ සැපදුක අහන සහන්, සමහරදාට කෝල් නොකලොත් එදාට නදිනිට පාළුවක් දැණුනා. එහෙම වෙලාවට නදිනි සහන්ට කෝල් කරල බලනව මොකද වෙලා තියෙන්නෙ කියල. සහන්ට හෙම්බිරිස්සාවක්  වගේ අසනීපයක් හරි හැදුනම නදිනිගෙන් ඉතින් උපදෙස් කෝටියයි.

සමහර දාට රෑ වෙලා සහන් නදිනිට කෝල් ගන්නෙ ඇගෙන් ගිටාර් වාදනයක් බලාපොරොත්තුවෙන්. ෆෝන් එක ලවුඩ්ස්පීකර් දාල නදිනි සහන් වෙනුවෙන් ගිටාරය වාදනය කරනව. වාදනය ඉවර උනාම සහන්ගෙන් ලැබෙන අගය කිරීම් ඉවරයක් නෑ. ටිකක් වෙලා කතා කර කර, හිනා වෙවී ඉඳල කෝල් එක කට් කලාම දෙන්නටම පාළුයි.

මේ සේරම බලාගෙන ඉන්න චතුරි හැමදාම නදිනිගෙන් අහන ප්‍රශ්නයක් තිබුණ.

"නදියා, උඹල දෙන්න මොකක්ද බන් ඔය කරන්නෙ ? මොකක්ද ඔය සම්බන්දෙ ? ලව් ද ? යාලුකමක්නම් නෙමෙයිනෙ බන් ඕක, එක්කො උඹ අහන්න ඕන, නැත්නම් ඌ අහන්න ඕන. උඹල දෙන්නගෙම මහන්තත්තකමට ඉස්සර වෙන්නෙ නෑ"

ඔහොම ඉන්න අතරෙ, මීට මාස දෙකකට විතර කලින් දවසක් සහන් කෝල් නොකලෙ ඇයි බලන්න නදිනි සහන්ට කෝල් එකක් ගත්ත, එයට පිලිතුරු දුන්නෙ සහන්ගෙ මව.
"සහන් ඉන්නවද ?" නදිනි ඇහුවා
"සහන් අසනීප වෙලා හොස්පිටල් එකේ දුව, මම සහන්ගෙ අම්මා. කවුද මේ කතා කරන්නෙ ?"
"මම සහන්ගෙ කැම්පස් යාලුවෙක්" නදිනි කිව්වා
"මට දුවගෙ නම කියන්නකො, මම සහන්ට කියන්නම් ඔයා කතා කලා කියලා"
"මම නදිනි" ඇය සහන්ගෙ මවට පිළිතුරු දුන්නා.

දවස් කීපයක් ගත වුනා, සහන්ගෙන් කෝල් එකක් නෑ, ෆෝන් නම්බර් එකත් වැඩ නෑ, ෆේස්බුක් එන්නෙත් නෑ. සහන්ව සම්බන්ධ කර ගන්න විදියක්  ඇත්තෙම නැති තැන
" එයාට ඕනනම් මට කතා කරයිනෙ " කියල නදිනි හිත හදා ගත්ත.

සමහර වෙලාවට මතක් වෙද්දි මහ පාළු ගතියක් හිතට දැනුණම චතුරි එක්ක සහන් ගැන කතා කලා, හැබැයි ඒ වෙලාවට චතුරි කලෙත් නදිනිටම බනින එක.
"උඹල දෙන්නම ලොකු කමට හිතේ තියෙන දේ නොකියා උන්නනම්, දැන් ඉතින් නාහෙන් අඬන්නැතුව පාඩුවෙ හිටපන්" එහෙමයි චතුරි කිව්වෙ.

අන්තිමට චතුරි එක්කවත් සහන් ගැන කතා නොකර මතකය හිත ඇතුලෙ විතරක් තියාගෙන නදිනි සහන්ගෙන් පණිවිඩයක් එන තුරු මඟ බලන් උන්නා.

" නදී, ඒ ගමන මොනවද උඹ හූල්ල හූල්ල කල්පනා කරන්නෙ ? මට දැන්වත් කියපන්කො මොකක්ද උනේ කියලා.." චතුරිගෙ හඬින් නදිනිගෙ දැහැන බිඳුනා.

නදිනි හිමීට ඔලුව උස්සලා චතුරිගෙ මූණ දිහා බලද්දි ඇස් වල පිටාර යන කඳුළු  දෙකොපුල් දිගේ ගලාගෙන ඇවිත් බිමට වැටුණා.

" මට කෝල් කලේ සහන්ගෙ අයියා, ඇමරිකා වල ඉඳන් " නදිනි ආයාසයෙන් හඬ අවදි කලා.

" සිරාවට ? , ඉතිං ඇයි උබ අඬන්නෙ, සහන් උඹගෙ නම්බර් එක අයියට දීලද උඹට කතා කරන්න කියල ? අයිය මොනවද කිව්වෙ, උඹලගෙ කසාදෙ ගැන කතා කර ගන්න ලන්කාවට එනව කිව්වද ? උඹ ඔය අඬන්නෙ සතුටටද නදියෝ ? "
චතුරි පිස්සුවෙන් වගේ නදිනිව බදා ගත්තා. චතුරිගෙ දෑත් වල හිර වෙලා නදිනි ආයෙම ඉකි බිඳිනවා.

" මේ මොකද කෙල්ලෙ ? " චතුරි ඇහුවා.

" සහන්ට අසනීප වෙලා බෙහෙත් කරන්න ඇමරිකාවට එක්ක ගියාලු චතූ" නදිනිගෙ උත්තරෙන් චතුරි ටිකක් වික්ෂිප්ත උනා.

" මොකක්ද බං සහන්ට එක පාරටම හැදුන අසනීපෙ, එහෙනම් කොල්ල උඹට කෝල් කරන්නැතුව උන්නෙ උඹ කලබල වෙයි කියල වෙන්න ඇති. හරි හරි ඉතිං සහන් බෙහෙත් අරං ලන්කාවට එනකල් අපි ඉවසමු නදී, දැන් ඉතින් අඬන්නැතුව ඉඳපන් හොඳ ලමය වගේ" චතුරිටත් පොඩි වචනයක් ඇති දිග කතාවක් පටන් ගන්න.

චතුරිගෙ අත් දෙක හයියෙන් අල්ල ගත්තු නදිනි අයෙමත් තමන්ගෙ හඬ වදි කලේ ඉකිබිඳුමකුත් එක්ක.

" සහන් මගෙ නම්බර් එක අයියට දුන්නලු මට කතා කරන්න කියල, හැබැයි  සහන් ආයෙ එන්නෙ නෑ චතූ, සහන් ආයෙ කවදාවත්ම එන්නෙ නෑ, මම ගිටාර් ප්ලේ කරනව අහන්න, බලන්න සහන් ආයෙ කවදාවත් එන්නෙ නෑ චතූ, සහන්ව බේර ගන්න බැරි උනා කියල සහන්ගෙ අයිය මට කිව්වා "
වේදනාවෙන් මිරිකෙමින් ඒ වචන ටික අමාරුවෙන් පිටකරපු නදිනි චතුරිගෙ උර මත මුහුණ හොවාගෙන මහ හයියෙන් අඬන්න පටන් ගත්තා.

අවසර හාමුදුරුවනේ.. ( සත්‍ය සිදු වීමකි )

අපේ අත්තම්මා හැම අවුරුද්දෙම ජනවාරි මාසෙ පන්සලේ සිල් සමාදන් වුණු උපාසක උපාසිකාවන්ට තමන්ගෙ දායකත්වයෙන් ධර්ම දේශනාවක් සූදානම් කරනව. වෙනද වගේම මේ අවුරුද්දෙත් ඔන්න දායක සභාවෙ සභාපතිතුමා මාර්ගයෙන් පිරිවෙණකින් භික්ෂූන් වහන්සේ නමක් වැඩම කෙරෙව්වා බණට.

උපාසක පිරිස උදේ දානය එහෙම අහවර වෙලා ටික වෙලාවකින්, අවුරුදු දාසයක දාහතක පෙනුමේ සාමණේර හිමි නමක් බණට වැඩම කලා. අත්තම්මත් බොහොම ගරු සත්කාර ඇතුව හාමුදුරුවන්ව පිළි අරගෙන ධර්මාසනයට ආරාධනා කලා.

හාමුදුරුවො නමස්කාරය එහෙම කියල, ධර්ම දේශනාව පටන් ගත්තම උපාසක පිරිස දොහොත් මුදුන් දීල "සාදු සාදු සා" කිව්වා බොහොම ශ්‍රද්ධාවෙන්.

දැන් ඉතින් ඔන්න අපේ පොඩි උන්නාන්සෙත් ධර්මය දේශනා කරන්න කලින් පඩික්කමට කෙල පිඬකුත් හෙළල, උගුරෙ රැල් බුරුල් ඇරල  ලක ලෑස්ති වුනා.

" පිංවත්නි, අද මේ උතුම් පෝය දවසේ, මේ උපාසක ඇත්තන්ට ධර්මානුශාසනාවක් කරන්නට මට ආරාධනා ලැබුණ, මම හිතුව මේ පින්වතුන්ට අද රටේ තත්වය ටිකක් තේරුම් බේරුම් කරල දුන්නොත් හොඳා කියන එක. 

ශ්‍රද්ධාබුද්ධි සම්පන්න පින්වතුනි, බලන්න  අද අපේ රටට වෙලා තියෙන දේ, අපේ රට අධිරාජ්‍යවාදී කුමන්ත්‍රණ කාරයන්ට යට වෙලා, රට විනාශ වෙනව, බුද්ධ ශසනය විනාශ කරනව.. බ්ලා බ්ලා බ්ලා... කියල දේශනාව කෙරීගෙන යනව ඔන්න.

ධර්ම ශාලාවෙන් පිටතට වෙලා මේක අහගෙන උන්නු මට ටිකකින් මීටර් උනා හාමුදුරුවො මේ කරන්නෙ දහම දෙසිල්ලක් නෙමෙයි, ඡන්ද වැඩක් නේද කියල. මගෙ හැටි දන්න හන්ද, අපේ නගාත් මගෙ මූණ දිහා බැලුව. හිමීට උන්න තැනින් මාරු වෙච්චි මම නතර උනේ ධර්මාසනේ ලඟ. ධර්මාසනයේ වැඩ උන්නු පොඩි හාමුදුරුවන්ට බොහොම ගරු සරු ඇතුව කිට්ටු වෙලා ටිකක් අවසර ඉල්ලුව.

" අවසර හාමුදුරුවනේ, අද ධර්ම දේශනාවෙන් අපි බලාපොරොත්තු උනේ බුදුන් වහන්සේ දේශනා කරපු ධර්ම කරුණු ටිකක් මේ උපාසක පිරිසට ශ්‍රවණය කරන්ඩ සලස්වන්න, ඒත් ඔබ වහන්සේ ධර්මය දේශනා කරන බවක් පේන්න නෑනෙ, මට පේන්නෙ ඔබ වහන්සේ ඡන්ද රැස්වීමක් තියනව වගේ, සමා වෙලා, ඔබ වහන්සේට පුළුවන්ද බුදු දහම ඇසුරෙන් දේශනාවක් කරන්න ?"

කියල ඇහුව මම එතනින් ඉවත් උනා. මොහොතක් නිස්ෂබ්ද උන හාමුදුරුවො ආයෙම හඬ අවදි කලා, 

" පිංවතුනි, මට දැන් ඉල්ලීමක් ලැබුණා බුදුන් වහන්සේගේ ධර්මය දේශනා කරන විදියට, එහෙමනම් පින්වතුනි ධර්ම දේශනාව එහෙනම් මෙතනින් ඉවරයි , හැමෝම වන්දනා කර ගන්න, පින් අනුමෝදන් වෙන්න"

 කියල  පින් අනුමෝදන් කරපු අපේ හාමුදුරුවො ධර්මාසනයෙන් ඉවත් වෙලා ආපහු වැඩම කලා.