අ(සම්මුතිය)

" මචං, සැලරි දාල. "

ජනක කියනකොටයි මම පියවි සිහියට ආවෙ.

 

"උන්න දා අපි අපේ වී

නුඹ දුන්න සෙනෙහස අරුමැතී

ලෝබ නෑ හිත අහිමි දා අද

මමත් දැන් මට හිමි නැතී.."'

කරුණාරත්න දිවුල්ගනේගෙ හඬට සම වැදිල මම මෙතෙක් වෙලාවක් හිටියෙ වෙනනම ලෝකෙක.

"ජනා, මම පොඩ්ඩක් එලියට යනව. පෙටා වලට ගිහිල්ල එන්න ඕන. හෙට දෝනිට අකුරු කියවනව මචන්. පොත් ටිකක් ගන්න ඕන. ඕෆ් වෙලා ගන්න හිටියොත් ට්‍රේන් එක මිස් වෙනව. ලොක්ක ඇහුවොත් කියපන් මම ලන්ච් වලට එලියට ගියා කියල."

සෙලින්කෝ බිල්ඩිමේ 9 වෙනි තට්ටුවෙ ඉඳල පහලට එන අතරෙ මම පික්මී වලින් ටුක් ටුක් එකක් දා ගත්ත. මම පාරට එනකොටම ටුක් එකත් එතන. 

හෙට්ටි වීදියට යන්න ඕන. නිලේඛා ජ්වෙලරි එකට. විනාඩි හය හතකින් මම හෙට්ටි වීදියෙ. කොමර්ෂල් එකට ගිහින් රු. 50000 ක් ගත්ත මම පර්ස් එකේ තිබුණ සල්ලි ටිකත් එක්ක ඒකත් එකටම තියල ආපහු පර්ස් එකට දැම්ම. සේරම 1,75000 ක් තියෙනවනෙ. ඇති වෙයි. 

"සර්, එන්න. වාඩි වෙන්න. මොනවද බැලුවෙ ?"

නළලෙ තිලකයක් තිබ්බ හැඩකාර යුවතිය බොහොමත්ම ආචාරශීලී විදියට මගෙන් ඇහුවෙ නිලේඛා එකට ඇතුල් වෙනකොටම. 

"ම්ම්ම්... මගෙ යාලුවෙක් මීට සතියකට කලින් මෙහෙන් වෙඩිං රිංස් හදන්න දුන්න. ඒකට පේමන්ට් එකක් කරන්නයි මම ආවෙ."

"සර් ලඟ බිල් එකක් තියෙනවද ඇඩ්වාන්ස් කරපු එකක්? "

"නැහැනෙ. "

"නම මොකක්ද සර්?"

"මම පූර්ණ මධුභාෂණ දිසානායක"

"නෑ නෑ. සර්ගෙ නම නෙමෙයි. යාලුවගෙ නම කියන්නකො සර්"

මේ දවස් වල හැම දේම පැටලෙනව. ඔෆිස් එකේ වැඩත් එහෙමයි. 

"තිළිණ ලක්ෂාන් ජයකොඩි"

"පොඩ්ඩක් ඉන්න සර්ට්, මම චෙක් කරල කියන්නම්"

"ඔව් සර්, ගිය සතියෙ හදන්න දුන්න රිංස් දෙකක්. බ්‍රයිඩ් ඇන්ඩ් ගෲම් දෙන්නට. ඇඩ්වාන්ස් පේමන්ට් එකක් කරල තියෙනව ෆිෆ්ටි තවුසන්ඩ්. අපි රිංස් දෙක රෙඩි කරල ඉවරයි. ඒ සර් හෙට එනව කිව්ව කලෙක්ට් කර ගන්න"

"එහෙමද. ගෲම් ගෙ රිං එකට සම්පූර්ණ ගාණ කීයද කියල මට කියනවද ?"

"බිල් එකේ හැටියට 1,65700 ක් වෙනව සර්. "

"හරි, මෙහෙම කරමු. ගෲම්ගෙ රිං එකේ වියදම සම්පූර්ණයෙන් මම ගෙවල යන්නම්."

 මම කිව්වෙ 1,66000 ක් ඇයට දෙන ගමන්.

"මගෙ නම මිස්ට මතකද ? "

මම හිනා වෙන ගමන් ඇයගෙන් ඇහුව.

"අයියෝ, සර් මේ ටිකකට කලින් නම කිව්වනෙ. අනේ සොරි සර්, මට මතක නෑ. ආයෙම කියන්නකො."

"නම අවශ්‍ය නෑ. යාලුවෙක් ඇවිල්ල ගිෆ්ට් එකක් විදියට ගෲම්ගෙ රිං එකට පේ කලා කියන්නකො."

"තව පොඩි උදව්වක් කරන්න පුලුවන්ද මිස්. මට රිං එක බලන්න පුලුවන්ද ?"

"පුලුවන් සර්. ටිකක් ඉන්න. "

"කොහේ හෝ නුඹ නතර වී

කාට හෝ ජීවිතය දී

තුටින් නම් මට ඒ ඇතී

මගේ නොවුණට කම් නැතී..."

දිවුල්ගනේගෙ හඬ ආයෙමත් හිතේ කොහේ හරි ඇහෙනව වගේ.

"මෙන්න සර්". කැටයම් රටා මොනවත්ම නැති ලස්සන රිං එකක්. 

"මම මේකෙ ෆොටෝ එකක් ගත්තට කමක් නැද්ද ? "

"කමක් නෑ සර්. "

උත්තරේ ලැබෙන්නත් කලින් මම ෆොටෝ එක ගත්තට, ඇයි මම ඒ ෆොටෝ එක ගත්තෙ කියල මමවත් දැනගෙන හිටියෙ නෑ.

"මෙන්න සර් බිල් එක."

"එපා, ඕක එයාලට දෙන්න."

මම එතනින් පිට වුණේ ලොකු හිස් කමක් හිතේ දරාගෙන.

පයින්ම ගුණසේන එකට ගිහිල්ල දෝණිට අකුරු කියවන්න ඕන හෝඩි පොත්, පාට පැන්සල්, එක්ක සිබිල් වෙත්තසිංහගෙ ලමා පොත් ටිකක් ගත්ත ලොක්කටත්.

රනුදි විහන්සා දිසානායක. මගෙ පොඩි දෝණි. අවුරුදු දෙකයි මාස අටයි. අකුරු කියවන්නෙ හෙට.

චාරුණීගෙන් පෙරේද කෝල් එකක් ආවමයි මම දන්නෙ හෙටයි අකුරු කියවන නැකත කියල. මාස හය හතකට කලින් මම රාජගිරියෙ බෝඩිමක නැවතුණේ දරුවන්ගෙම හොඳට. 

සනිරු චනුදිත දිසානායක. ලොක්කට වයස 5 යි. ලබන අවුරුද්දෙ එක වසරට. 

දරුවො දෙන්නගෙන් ඈත් වෙලා බෝඩිමක නැවතුණාට පස්සෙ ජීවිතේ බාගයක් හිස් වෙලා ගියා. එක රැයක් මම නැතිව ඉන්නත් බැරි, එක රැයක් මට නැතිව ඉන්නත් බැරි පොඩි උන් දෙන්නගෙ මූණ දකින්න හැමදාම හවසට වට්සැප් කෝල් එකක් විතරයි මට ඉතුරු වුනේ.

පැයක් විතර දරුවො දෙන්න එක්ක හුරතල් වෙනකොට වෙලාව යනව තේරෙන්නෑ. 

"ඔය දෙන්න දැන් නිදා ගන්නෙ නැද්ද. කෝල් එක ඉවර කරල යන්න ඇඳට."

චාරුණී හැමදාම වගේ කියනකොට 

"තාත්තිට වැඩ වැඩි නිසා ගෙදර එන්නවත් විදියක් නැහැනෙ. ඉක්මනින්ම එනව මැණික. ගූඩ් නයිට්. අයි ලව්  යූ. "

කියල කෝල්  එක කට් කරත්, හිත හදාගෙන නිදා ගන්න පුලුවන් කමක් තිබුණෙ නෑ කිසිම දවසක. සිගරැට් තුන හතරක්, බියර් කෑන් එකක් දෙකක් විතරයි ඒ වෙලාවට ලඟ හිටියෙ. රෑට නොකන එක පුරුදු වුනේ කෙට්ටු වෙන්න නෙමෙයි, බඩගින්නක් නොදැනෙන තරමට හිතේ ගින්න වැඩි කමට. 

චාරුණී අමරසිංහ කියන්නෙ මගෙ බිරිඳ. 

තාමත් දික් කසාද වෙලා නැති නිසා එහෙම කියන්න මට අයිතියක් තියෙනව. අඳුනගෙන කෙටි කාලයකින් කසාද බැන්ද නිසාමද කොහෙද, දෙන්නගෙ නොගැලපීම් මතු වෙන්න පටන් ගත්තෙ කසාදෙන් පස්සෙ. ශාරීරිකව වගේම මානසිකවත් අපි අතරෙ ලොකු බැඳීමක් නෑ කියල තේරෙනකොට කොහොමින් හරි සනිරු අපේ ජීවිත වලට එකතු වෙන්න සූදානමින්. 

දෙන්නගෙ නොගැලපීම් ගලප ගන්නවට වඩා තිබුණෙ දෙන්නට දෙන්න චෝදනා කර ගන්න එක විතරයි. හැම කතාබහක්ම ඉවර වුණේ ලොකු වචන ඝට්ඨනයකුත් එක්ක. 

මොන තරම් විරසක තිබුණත්, දුවෙක් හිටියනම් හොඳයි නේද කියල මම චාරුණීගෙන් ඇහුවෙ දරුවෙක් ඕන කමටත්, ඒ වගේම නැත්තටම නැති වෙමින් තිබුණ සම්බන්ධකම් ආයෙම කොහොම හරි ගොඩ නඟා ගන්න ඕන කියලත් හිතුව නිසා. 

රනුදි අපේ ජීවිත වලට ආවෙඒ විදියට.

දරු දෙන්නෙක් එකතු වුණත්, පවුලක් විදියට, අඹු සැමියන් විදියට අපි අතරෙ තිබුණෙ වඩි හරියක්ම නොගැලපීම්. දවසින් දවස ආයෙමත් පරණ තත්වෙට. 

තුවාල වුණු හිත් එක්ක, ටිකෙන් ටික මේ අඩ දබර වැඩි වෙනකොට ගෙදරින් පිට වෙන්න මම තීරණය කලේ පුලුවන් කමකට නෙමෙයි. දරුවන්ට මේ දේවල් දරා ගන්න බැරි නිසා.

----------------------------------------------------------------------------

තනි වුණ වෙලාවට ෆේස්බුක් එකේ කවියක්, නිසඳැසක් ලියන එක මම ආසාවෙන් කලා. ඒවට වැටෙන කොමෙන්ට්ස් කියවනකොට හිතට ටිකක් විතර සැහැල්ලුවක් දැනෙන්න ගත්ත නිසා, මමත් හිතේ තිබුණ හැඟීම් වචන වල අමුණන්න පුරුදු වුණා.

"මචං, කොහොමද ජීවිතේ ? උඹ හොඳින් නේද ?"

තිළිණ ෆේස්බුක් එකෙන් අඳුන ගත්ත යාලුවෙක්. හිටියෙ සිංගප්පූරුවෙ. මගෙ පෝස්ට් වලට නිතර කොමෙන්ට් දාපු නිසා මට හොඳට හුරුයි. මචං කිව්වට මට වඩා අවුරුදු අටක් විතර බාලයි කියල ටික දවසකට පස්සෙ දැන ගත්තෙ. 

නිතර මැසේජ් එකක් දාල උඹ හොඳින් නේද කියල අහන පුරුද්දක් ඌට තිබුණ. හැමදාම 

"ඔව් මචං, අවුලක් නෑ "

කියල උත්තර දුන්නත්, දවසක් බැරිම තැන 

"මොන හොඳක්ද බං, මැරෙන්න බැරි කමට ජීවත් වෙනව" කියල මම රිප්ලයි කලේ වැඩිය හිතන්නෙ නැතුව. 

ඊට පස්සෙ මගෙ ජීවිත කතාව මම ඌ ඉස්සරහ දිග ඇරිය. එදා දැණුන සැහැල්ලුව නිසා මම ඌට දහ දොලොස් වතාවක් පින් දුන්න. නිතර මම හොඳින් ඉන්නවද කියල හොයල බලන එක තිළිණගෙ පුරුද්දක් වුණා වගේම, අපේ මිත්‍රත්වයත් දවසින් දවස වැඩි වුණේ නොදැනිම.

"මම ලංකාවට ආවම උඹව බලන්න එනව. එදාට බොමු දෙන්නම. පිස්සුවක් කෙලිමු. "

"හරි බං, එල. "

තේරුමක් ඇති, තේරුමක් නැති, නමුත් සැනසිල්ලක් සැහැල්ලුවක් ගෙනාව සංවාද ඒ විදියට අවසන් වෙනකොට, ජීවිතේ බෙදා හදා ගන්න ලඟම එකෙක් ඉන්න එක මොන තරම් සැහැල්ලුවක්ද කියල මට හිතුණ.

මැරෙන්නම හිතුණ කීප වතාවක්, නොමැරී ජීවත් වෙන්න ඕන ඇයි කියල ඔලුවට දාල මාව ජීවත් කෙරෙව්වෙ තිළිණගෙ වචන. මම හිතන්නෙ, මම ඌට මාරම විදියට ආදරේ උනෙත් ඒකයි. මිත්‍රත්වයකට, සහෝදරකමකට එහා ගිය ලොකු ලෙන්ගතු කමක්, විශ්වාසයක් අපි අතරෙ ඇති වෙලා තිබුණ. 

දරුවො දෙන්නත් එක්ක චාරුණී වුණත් වෙනදට වඩා සතුටින් ජීවිතය ගෙවනව කියල මට දැණුන. නුරුස්සන මිනිහෙක් එක්ක ඉන්නවට වඩා මෙහෙම වෙන් වෙලා දෙතැනක ඉන්න එක එයාටත් හොඳයි කියල මට දැණුන. ගෙදර වැඩට මාලනී ඉන්න නිසා චාරුණීට තිබුණෙ දරුවො එක්ක කාලය ගත කරන්න විතරයි.

----------------------------------------------------------------------------

"පූර්ණ, ඔයාට විසිටර් කෙනෙක්. "

රිසෙප්ෂන් ඇවිල්ල කිව්වම මම ලොබි එකට යනකොට මෙන්න මූ ඇවිත්. මට හිතා ගන්න බෑ.

"අඩෝ, උඹ කිව්වෙවත් නෑනෙ නිකමට, කවද්ද ආවෙ ?"

"මම ඉතිං උඹව සප්‍රයිස් කරන්න හිතුව. කිව්වනම් වැඩක් නෑනෙ. ලන්ච් වෙලාවෙම ආවෙ උඹ ෆ්‍රී ඇති කියල හිතල. යමුද මොනව හරි බොන ගමන් කතා කරන්න."

"ඕකත් අහන්න දෙයක්ද. යං. "

අපි කෙලින්ම ගියෙ One Galleface. Capital bar and  Grill එකට. බියර් දෙකකුයි, කෑමයි ඕඩර් කරල , මුලින්ම මම කලේ මූට බැන්න එක නොකිය ආව එකට. බැනුම් අහලත් හිනා වෙන එකෙක් දැක්කමයි. 

බියර් කෑන් දෙකක් හිස් කරන අතරෙ කෑම කාල ඉවර වෙනකොට ආගිය තොරතුරු බොහොමයක් හුවමාරු වුණා.

"යමුද එහෙනම්. ආයෙ වෙලාවක සෙට් වෙමු. උඹ ආපහු යන්නෙ කවද්ද ?"

"මාස දෙකක් විතර ඉන්නව. තව පොඩි සප්‍රයිස් එකක් තියේ. මේ බලපං."

ක්‍රීම් පාට ලොකු එන්විලොප් එක අතට අරගෙන මම ඒකෙ තිබුණ කාඩ් එක බැලුව.

"තිළිණ , නිෂාධි අතිනත ගැනීමේ ප්‍රීතිය නිමිත්තෙන්......"

හ්ම්ම්. ලොකු හුස්මක් මගෙ පලුව ඇතුලෙ හිර වෙලා. යමක් මට අහිමි වෙන්න යනව කියන හැඟීම ඇස් වලින් මතු වෙන්න නොදී මම තිළිණගෙ මූණ දිහා බලනකොට, ඒ මූණෙත් තිබුණෙ ගිල්ටි ෆීලිං එකක්ද කියල හිතුණ නිසා, ඒක නැති කරන්න හිතාගෙන මම ආයාසයෙන් හිනාවක් එකතු කරගෙන තදින් වැළඳගෙන ශුභ පතනකොට, අතීතයෙන් ආව තනිකමක් පාලුවක් ආයෙමත් මගෙ හිතේ හිර වුණා.

"ගර්ල් එක්ක හෙට්ටි වීදියෙ නිලේඛා එකට යන්න ඌඑන, මුදු දෙක හදන්න. ගෙදර අය සේරම වෙඩිමට ලෑස්ති කරල ඉවරයි. සති දෙකනෙ මට තියෙන්නෙ. ලොකු වෙලාවක් නෑ. වෙඩිමට එන්නම ඕන හරිද. උඹ ආවෙ නැත්නම් මම බඳින්නෑ. වෙඩිම කැන්සල් කරනව."

වෙනද වගේම තේරුමක් නැති විහිලුවක් කලත්, ඒකට හිනා වෙන්න මට මතක් වුණේ නෑ. 

හෙට්ටිවීදියෙ නිලේඛා එක. ඔව්. ඒ ටික මට මතකයි. ඒ සමු ගැනීමෙන් පස්සෙ මම ආයෙම තනි වුණා. ආයෙමත්, වෙනදටත් වඩා අරක්කු සිගරැට් එක්ක මම මගේ තනිකම බෙදා ගන්න පටන් ගත්ත. 

හැමදාම දවසට දෙපාරක්වත් කෝල් කරල මම ගැන හොයල බලපු එකාට ලංකාවෙ ඉඳලත් මාව බලන්න එන්න, මට කතා කරන්න, කෝල් එකකට ආන්සර් කරන්න වෙලාවක් නැති වෙනකොට මම ආයෙම පරණ පුරුදු විදියටම තනි කම, පාලුව එක්ක එක්කහු වුණා.

දරා ගන්න බැරි වේදනාවකින් හිත පිරෙනකොට, මම තීරණය කලා වෙඩිං එකට යන්නෙ නෑ කියල. කාටවත් කියන්න බැරි වේදනාවක් ආයෙම මාව පාරන්න පටන් ගන්නකොට සමහර මතක උඩට ඇවිත් හිත පාරන්න පටන් ගත්ත.

"ලංකාවට ආවම උඹයි මමයි උඹගෙ ගෙදර බැල්කනි එකට වෙලා බොමු. ජීවිතේ ගැන කතා කරමු. අපි බාලි යමුද. මම ආසයි බං ඇවිදින්න."

ඒ සේරම මතක තිබුණෙ මට විතරමයි.

ගුණසේන එකෙන් එලියට ඇවිත් එතනම තිබුණ කඩේකින් Hutch SIM එකක් ගත්ත මම, reload එකකුත් දාගෙන, 2006 ඉඳල අවුරුදු 15 ක් පාවිච්චි කරපු Dialog සිම් එක ගලවල විසි කරල අලුත් සිම් එක ෆෝන් එකට දාගෙන ඔෆිස් එකට එනකොට ලන්ච් වෙලාව ඉවරයි. වතුර එකක් බීල ආයෙම වැඩ පටන් ගත්තෙ අද පරක්කු නොවී යන්න ඕන නිසා. බෝඩිමේ ඉන්නකොට රෑ වෙලා ඔෆිස් එකෙන් ගියත්, අද එහෙම බෑ. හෙට දෝණිගෙ අකුරු කියවීම නිසා අද ගෙදර යන්නම ඕන.

හිත යකාගෙ කම්මල වගේ. ඒත් කොහොම හරි වැඩ ටික ඉවර කරල ඇවිත්, මහව ට්‍රේන් එක අල්ල ගන්න පුලුවන් වුන එකනම් සැනසීමක්. බස් එකේ යන්න ගියානම් පැය තුනක්වත් පාරෙ. එහෙම වුණානම් මම යනකොට පැටවු දෙන්න නිදි. මාසෙකින් ගෙදර යන්නෙ. දරුවො දෙන්න මතක් වෙනකොට මට ගෙදරට ඉගිලෙන්න හිතුණ.

වේයන්ගොඩට එනකොට 6:45 යි. 

"තිළිණ. " ආයෙම මගෙ ඔලුවෙ හොල්මන් කරන්න පටන් ගත්ත. 

"මොනම හේතුවකටවත් මට උඹව නැති කර ගන්න බෑ. "

දවසක් එහෙම කිව්වම, 

"පිස්සුද බං, මම හැමදාම උඹ ලඟම ඉන්නව, බය වෙන්නැතුව හිටපං."

කිව්ව එකා, මට නැති වෙලා කියල මහා ලෝබ කමකින් හිත පිරෙනකොට ඇස් දෙක බොඳ වෙන්න ගත්ත. ට්‍රේන් එකෙන් බැස්ස මම හෑන්ඩ්ස්ෆ්‍රී කනේ ගහගෙන කාන්චනා අනුරාධිගෙ මම ආසම සිංදුව යූටියුබ් එකෙන් ප්ලේ කලේ, තනියම විඳවන්න ආයෙමත් ඇබ්බැහි වෙන්න පටන් අරගෙන තිබුණ නිසා. 

ඒක සිංදුවක් නෙමෙයි, පිස්සුවක්. 

"සීත හිම මත වතාවක්

නිම වුණා පෙම් කතාවක්

අරුත සඟවා ඔහේ ලියැවුණු 

අකීකරු පෙම් කතාවක්"

කාන්චනාගෙ හඬ ඇහෙනකොට හිතේ තිබුණ මූසලම හැඟීම් සේරම එලියට ඇදිල එනව. පපුව ඇතුලෙන්ම ගිනි තියනව. ඒත් මම ඒ විඳවිල්ලට ආසයි ආයෙමත්.

ස්ටේෂන් එකේ ඉඳල ගෙදරට කිලෝ මීටර් එක හමාරක් ඇති. රේල් පාර අයින දිගේ පයින්ම ගියාම ලේසියි. Platform එකෙන් බැහැල අනිත් පැත්තෙ රේල් පාරට මාරු වෙනකොට මම හිටියෙ සිංදුවෙ අතරමං වෙලා. 

එක පාරටම ඇහෙන ගාලගෝට්ටියක් නිසා මම නැවතුණා. සෙනඟ පිරිල. කවුද කෝච්චියට පැනලලු. සෙනඟ අතරින් මමත් ඉබේම ඒ දිහාවට ඇදුණ. පොල්ගහවෙල train එකේ ආව සෙනඟ හොඳටම බනිනව මැරුණ මිනිහට. 

කාලකණ්නියෙක්, අපිටනෙ පරක්කු වෙන්නෙ ගෙවල් වල යන්ඩ. අන්තිම බස් එක අල්ල ගන්න වෙන්නෑ අදනම්. මේ බොඩි එක අයින් කරල සේරම කරල ඉවර වෙනකොට තව කොච්චර වෙලාවක් යයිද ඉතින්. 

එකම දෝස්මුරයයි. 

ගාඩ්ල ඇවිත් බොඩි එක ඇදල එලියට ගත්ත. 

නිල් පාට ඩෙනිමක්. මම අඳිනව වගේම තද අලු පාට ටී ශර්ට් එකක්. 

මූණක් අඳුනන්න බෑ. බොඩි එක ලඟ වැටිල තිබුණ පර්ස් එකෙන් අයිඩෙන්ටි කාඩ් එකක් එලියට ගත්ත ගාඩ් ඒකෙ තිබුණ නම කිව්ව. 

ඩී. එම්. පූර්ණ බණ්ඩාර දිසානායක. මගෙ පොඩි පැටවුන්ට ගෙනාව පොත්පත්, සෙල්ලම් බඩු බෑග් එක ඊට එහායින් වැටිල තිබුණ. 

"මම කෝච්චියට පැන්නෙ නෑ යකුනේ" 

එහෙම කියල මම කෑ ගැහුවත් ඒක එතන කාටවත් ඇහුණෙ නෑ.

----------------------------------------------------------------------------

මගෙ youtube play list එකේ ඊ ලඟ සිංදුවත් play වෙනව තාම.

"මතක ලන්තෑරුම් අඳුර මැදහු

ස්ම නොතියා ඉන්න තිබුණා

අහම්බෙන්වත් මුරුගසන් වැහි

නොදී ඈතට යන්න තිබුණා

කියන්නම ගිය වචන අමතක

වුණත් මගෙ හදවතට දැනුණා

නොදැනුණා වාගේම උන්නට

සුදු කමිස උරහිසට රිදුණා"

අභිශේකාගෙ හඬත් එක්ක මමත් ඔහේ පා වෙලා ඈතට ගියා

උඹෙ පුතා මං ගාව

මං එක්ක නිදි වැදුණු
මහතුනේ අසාපං
උඹලගෙම එකෙක් මගෙ
ජීවිතේ වෙලා දැං

මං එක්ක වීදියේ
පොඩි එකා දිරනවා
උගෙ පියා කවුරුදැයි
මං තවම හිතනවා

මගෙ බඩට දරු දුන්න
උඹත් ලොකු වැදගතෙක්
උඹෙම දරුවා වැදුව
මං හැබැයි වේසියක්

උගන්නන්නට තියා
කන්න ටික දෙන්ඩවත්
උඹ එක්ක වැතිරෙන්ඩ
ඕනැමයි මං හෙටත්

උඹ ගාව කඩචෝරු
ගෙදර පොඩි පැටවුන්ට
"අපෙ" එකා අඬනවා
මගෙ කිරිත් නැති කමට

දඟලද්දි මං එක්ක
උඹ රතිය විඳ ගන්ට
උඹෙ පුතා පැත්තකින්
ගුලි වුණා සීතලට

නුඹ....

කනාටු වී ගිය
අත්තක ඉතිරිව
පරඬැල් මැද්දේ
රැඳුණු මලක්

ඉඩෝර කාලෙක
දිරන රිකිලි මත
කෙලෙස පිපෙන්නද
මුදු කුසුමක්

කඨෝර හුලඟේ
අතු පැටලෙන විට
නෙලන්න පෙර 
ගිලිහුණි එමලත්

මලක් නොවයි ඒ
ගිමන් හරින්නට
මඳකට නැවතුණු
සමනලයෙක්

මොනාලිසා

 

උඹ අනුන්ගේ සිත්තමක්

මං ආදරේ කරන

උඹට තියෙන්නෙ මහ අමුතුම හිනාවක්

මගෙ හිතම හිරි වට්ටන

වෙලාවකට මේක මහ අවනඩුවක්

රැකවල් මැද්දෙ උන් උඹව හිර කරගෙන

මගේ ලඟ තියෙන්නේ උඹේ එක කොපියක්

බිත්තියේ ගහගෙන

හැමදාම මං එක්ක කාමරේ උන්නත්

උඹ හිනාවීගෙන

මම තාම හරියටම දැක්කෙ නෑ

ඔය හැංගිච්ච ලස්සන

ඇන්ටිගෙ කසාදේ

මේක අපේ ඔෆිස් එකේ හිතවතියක් සහ, අපිට තේ එහෙම හදල දෙන අපේ හිතවත් "ඇන්ටී" අතර සිද්ධ උන කතා බහක්. 

මම කසාද බඳිනකොට අවුරුදු දාසයයි මිස්.

අනේ ඇත්තද, ඇයි ඉතින් ආන්ටි පොඩි වයසින්ම බැන්දෙ ?

බැන්ද නෙමෙයි මිස්, බඳින්න උනානෙ.

ඒ ඇයි ?

මම ඉස්කෝලෙ යන කාලෙ නෙට්බෝල් සෙල්ලම් කලානෙ මිස්. ඔන්න දවසක් අපි සෙල්ලම් කරනකොට තව ලොකු අයියල වගයකුත් බෝල ගහනව පිට්ටනියෙ. එක අයිය කෙනෙක් බෝලයක් අල්ලන්න දුවගෙන ආව. කොහොම හරි මම ඉන්න ලඟටම ආවම, බෝල පස්සෙ දුවන එක නවත්තල මගෙ අතින් අල්ල ගත්තනෙ, එක පාරටම. අල්ලගෙන කිව්ව "මේ තමා මගෙ කැච් එක" කියල.

ෂා, මාරයිනෙ. ඉතිං ඉතිං ?

ඉතිං මම එතන බිම පෙරලිලා, ඒ අයියගෙ අතේ එල්ලිලා අඬන්න ගත්ත මට ගෙදර යන්න බෑ, මාව කසාද බඳින්න කියල. මම කෑ ගගහ ඇඬුව මට ගෙදරනම් යන්න බෑමයි, මාව කසාද බැඳල එයාගෙ ගෙදරට එක්කගෙන යන්න කියල.

මොකාක් ?

ඔව් මිස්, ඒ ගමන ඒ අයිය මේ මොන හු***ක්ද කියල හොඳ කුණුහරපෙකුත් කියල මගෙ අත ගසල දැම්ම.
මමත් අත ඇරියෙ නෑ, මාව කසාද බඳින්නම කියල පෙරලි පෙරලි ඇඬුව.

ඒක පුදුම කතාවක්නෙ ආන්ටි ? ඇයි ඉතින් එහෙම කසාද බඳින්න කියල ඒ අයියට බල කලේ ?

ඇයි මිස්, එයා අතින් මගෙ ආත්ම ගරුත්වය කෙලෙසුණානෙ.

මොකක් ? ආත්ම ගරුත්වය කෙලෙසුණා ? ඒ කොහොමද ?

අපේ අම්ම මට කියල දීල තිබුණෙ එහෙමනෙ මිස්. කවුරු හරි නාන්දුනන පිරිමි කෙනෙක් ඇවිත් මගෙ අතකින් හරි ඇල්ලුවොත් එදාට මගෙ ආත්ම ගරුත්වය කෙලෙසෙනව කියල.

අම්මටසිරි, ඉතිං ඒ අයිය ආන්ටිව බැන්දද ?

අනේ ඔව් මිස්, ඊට පස්සෙ එයා අපේ ගෙදර ඇවිල්ල අපේ අම්මගෙන් අහල මාව කසාද බැන්ද, එතකොට මට 16 යි. විභාගෙ ලිව්ව විතරයි. ප්‍රතිඵල ඇවිල්ලත් නෑ. මට බතක් උයා ගන්නවත් දන්නෙ නෑ එතකොට.

කසාද බැඳල ඊට පහුවදාත් හරි වැඩක් උනේ. පහුවදා උදේම මම අපේ අයියට කතා කලා, කතා කරල කිව්ව ආයෙනම් මට ඒ මිනිහ එක්ක යන්න බෑ කියල.

හුටා, ඒ ගමන මොකද ?

මම අපේ අයියට කිව්ව " අනේ අයියෙ මටනම් ඒ මිනිහ එක්ක ආයෙනම් යන්න බෑ, මේ බලන්න හැම තැනම සූරල, හපල මගෙ ඇඟ ගන්න දෙයක් නෑ, මමනම් මේ මිනිහ එක්ක යන්නෙ නෑමයි " කියල

බුදු අම්මෝ, ආන්ටි ඕව අයියට කිව්වෙ ඇයි ?

අනේ ඔව් මිස් මම අපේ අයියට කිව්ව, අපේ අයියල මට හරි ආදරෙයිනෙ, අයියල අටක් පවුලෙ, මම බාලය , හැමෝම මට හරි ආදරෙයි, මම ඉතිං ලොකු අයියට කිව්ව එහෙම.

ඉතිං අයිය මොකද කලේ ?

අයිය , මම කසාද බැන්ද මහත්තයව පැත්තකට කතා කරගෙන ගිහින් මොන මොනවද කිව්ව.

ඊට පස්සෙ ?

ඊට පස්සෙ එයා ඇවිත් මට කිව්ව, " මැණිකෙ, මම දැං ඔයාගෙ මහත්තයනෙ, ඔයා මගෙ නෝනනෙ, ඉතිං අපි දෙන්න අතරෙ වෙන දේවල් අනිත් අයට කියන්න එපා, මොනව හරි දෙයක් තියෙනවනම් මට කියන්නකො" කියල. එහෙම කියල මගෙ ඔලුව අත ගෑව.

--------------------------------------

ඔව්, උඩ කතාව කියෙව්වම ඔබට හිනා යන්න ඇති. නමුත් ඕක ඇත්ත කථාවක්. අපේ රටේ මිනිස්සු විවාහය, ලිංගිකත්වය, පවුල, ලිංගික සම්බන්ධතා ගැන අදටත් ඔතනින් එහාට ගිය මහා ලොකු දැණුමක් ඇති මිනිස්සු නෙමෙයි.

අධ්‍යාපනය තුලට උක්ත විෂයයන් ඇතුලත් කලත්, ඒ අධ්‍යාපනය දරුවන්ට ලබා දෙන්න ගුරුවරුන් පවා මැලි වෙනව.

කොටිම්ම කියනවනම්, අපේ රටේ ඔය මාතෘකා මැජික් එකක්, එහෙම නැත්නම් කතා කලොත් ඒක වනචර වැඩක්, එහෙම නැත්නම් ප්‍රසිද්ධියෙ සාකච්ඡා නොකල යුතු දේවල්.

මේ කරුණු ගැන නොදැණුවත් කම නිසා "තවමත්" අපේ රටේ ලාබාල දැරියන් ගැබ් ගන්නව, අඩු වයසින් දරුවන් හදනව, සිය දිවි නසා ගන්නව, කසාද බැන්දත් පවු කාලීනව පවුල් අසාර්ථක වෙනව.

බොහොමයක් පවුල් වල ලිංගික සම්බන්ධතා කියන්නෙ බිරිඳගෙන් සැමියාට වෙන්න ඕන යුතුකමක් කියන තත්වෙල පත් වෙලා. ඔවුන් එය විඳින්නෙ නෑ. ඉතින් ස්වාමිපුරුෂයන් වෙනත් කාන්තාවන් ඇසුරට පෙලඹෙනව. බිරිඳ විදියට තමන්ගෙම සැමියත් එක්ක සතුටු වෙන්න මැලි වන කාන්තාවො, අනියම් සැමියත් එක්ක හැකි උපරිමයෙන් සතුටු වෙනව. සැමියා විදියට තමන්ගෙ බිරිඳගෙන් නොලැබෙන සතුට, අනියම් බිරිඳත් එක්ක හරි අපූරුවට විඳ ගන්නව.

ඔන්න ඔතනයි අපේ රටේ බොහොමයක් පවුල් තියෙන්නෙ.

පන්ජාර විට්ටු නඩන්නු කුන්ජු

අන්තර්ජාලයේ කතා බහට ලක් වෙන වීඩියෝවක එන වැකියක්. මලයාලම් භාෂාවෙන් කියවෙන මෙහි අදහසනම් මම දන්නේ නෑ. නමුත් ඒ වීඩියෝව බැලූ පමණින් තේරුම් ගත් යමක් පිළිබඳවනම් නොකියාම බැහැ.

මට හැඟෙන විදියටනම් මෙය ඛේදවාචකයක්. බොහෝ දෙනා මෙය සිනහවට කාරණයක් කර ගත් බව පෙණුනත්, ඇත්තටම එය සිනහ විය හැකි කාරණයක්නම් නොවෙයි.

මවක්, තම දරුවාට වැකියක් පාඩම් කරවන්නට ගන්න උත්සාහය සහ, එම කුඩා දරුවාට එය උච්ඡාරණයට සහ මතක තබා ගැනීමට ඇති අපහසුව, මව තුලින් පෙනෙන විඩාබර බව, දරුවා තුලින් දිස් වන බිය මුසු චිත්ත පීඩාව, මේ සියල්ල දුටු විට මට සිහියට එන්නෙ අපේ සමාජයේත් දරුවන් තව කොතෙකුත් මේ අයුරින්ම පීඩා විඳිනවද සහ දෙමාපියන් කොතරම්නම් මේ අයුරින්ම තම දරුවන් කෙරෙහි කටයුතු කරමින් වෙහෙසෙනවද කියන කාරණය.

එක් සෙනසුරාදාවක, මම ගමන් ආරම්භ කරන තෙක් බස් රථයක වාඩී වී සිටින විට, මවක තම කුඩා දියණිය සමඟ එම බසයට විත් මා අසලම ආසනයක අසුන් ගන්නව. කුඩා දියණිය ශිෂ්‍යත්ව විභාගයට පෙනී සිටින වයසේ දරුවෙක්. බස් රථයේ අසුන් ගත් වහාම මේ මව තමන් අතේ තියෙන ෆයිල් කවරයක් දිග හැරල එතුලින් ප්‍රශ්න පත්‍රයක් එලියට ගන්නව. නොඉවසිල්ලෙන් එය බලන ඇය තුලින් පෙනෙන්නෙ බලාපොරොත්තු කඩ වුණු ස්වභාවයක්. තම කුඩා දියණිය දෙස බලා තරවටු කරන ස්වරූපයෙන් යමක් පවසන විට , අර කුඩා දියණිය මහත් බියකින් මව දෙස බලනව. ඉන් පසුව එම මව, ප්‍රශ්න පත්‍රයේ ප්‍රශ්න එකින් එක විමසමින්, තම දියණිය වැරදි පිලිතුරු දී තිබූ සෑම ප්‍රශ්නයක්ම පාසා ඇයට බස් රථය තුලදීම තරවටු කරනව. විටෙක කණ මිරිකනව, තවත් විටෙක ටොක්කක් අනින ඇය, නැවතත් කම්මුල තදින් මිරිකනව. අර කුඩා දියණිය වේදනාවෙන් ඇඹරෙනව, බියෙන් වෙව්ලනව. ඇස් වල කඳුළු, මවට වගක්වත් නෑ අවට මිනිසුන් ගැනවත්. ඒ කුඩා දියණියට දැනෙන මානසික පීඩාව, අවට සෙනඟ සිටියදීම තරවටු කිරීමට ලක් වෙන ඇයගේ ආත්ම අභිමානයට සිදුවන හානිය, දරුවාට දැනෙන ලැජ්ජාව, දුක, අසරණ බව ... මේ කිසිවක් ගැන මවට කිසිඳු තැකීමක් නෑ.

ඇයි දෙමාපියන්ට මෙහෙම වෙන්නෙ ? ඇයි කුඩා දරුවන්ට මෙවැනි පීඩනයක් උහුලන්න, මානසික පීඩාවකින් ජීවත් වෙන්න සිදු වෙන්නෙ ?

මට හිතෙන ආකාරයටනම් මෙයට මූලිකම හේතුව අධ්‍යාපනය ලැබීමට සහ ලබා දීමට ඇති සීමා සහිත පහසුකම්, ඒ පහසුකම් ග්‍රහණය කර ගැනීමට ඇති අසීමාන්තික තරඟය.

එතනදි දෙමාපියන් උත්සුක වෙනව සම වයසේ අනිත් දරුවන්ට වඩා ඉදිරියට තම දරුවා ගෙන ඒමට. ඔවුන් එතනදි කරන්නෙ දරුවාගේ කැමැත්ත විමසීමකින් තොරවම, තමන්ගේ තේරීම වෙත දරුවා බලහත්කාරයෙන් තල්ලු කිරීමයි. තමන්ට අතපසු වූ, හෝ ලඟා කර ගැනීමට නොහැකි වූ ඉලක්ක කරා ලඟා වීමට තම දරුවා යොදා ගැනීමත් මෙතනදි සිද්ධ වෙනව.

දෙමාපියන් ලෙස, විටෙක ඔබත් මෙවැනි තත්වයකට පත් වෙලා තියෙන්න හෝ, පත් වීමට පුළුවන්. නමුත් එය කෙතරම් දුරට සාධාරණද ?

ඔබේ දරුවා යනු ඔබ නොවෙයි. ඔහු හෝ ඇය වෙනත් ජීවියෙක්. දරුවාගේ කැමැත්ත, තේරීම, ඔබට වඩා හාත්පසින්ම වෙනස් වූවක් වියැ හැකියි. එය දෙමාපියන් විසින් වටහා ගත යුතුම කාරණයක්.

සෑම දරුවෙකුම අධ්‍යාපනයට එක හා සමානව දස්කම් දක්වන්නේ නෑ, එක් දරුවෙක් කලාවට, තවත් දරුවෙක් ක්‍රීඩාවට, තවත් දරුවෙක් තාක්ෂණයට කැමති වෙන්න පුළුවන්. දෙමාපියන් ලෙස ඔබ කල යුත්තේ ඔබේ දරුවාව කියවීම, තේරුම් ගැනීම, සහ දරුවාගේ කැමැත්ත වටහාගෙන ඔහුට හෝ ඇයට තම ඉලක්කයන් කරා ලඟා වීමට ඔබට ලබා දිය හැකි උපරිම සහයත්, හොඳ නරක කියා දීමත් නොවෙයිද ?

දරුවන් පීඩාවට පත් කරමින්, අධ්‍යාපනයේ යම් ඉලක්ක සපුරා ගැනීමට බලහත්කාරකම් කිරීම තුලින් සමාජයට වැඩදායී පුද්ගලයෙක් බිහි වෙන්න පුළුවන්ද ? එවැනි දරුවෙක් ආත්මාර්ථයෙන් පිරුණු, අනෙකා පීඩාවට පත් කරන පුද්ගලයෙකු වීමට ඇති සම්භාවිතාව ඉතා ඉහලයි. ඔවුන් තුල දෙමාපියන් කෙරෙහි පවා ඇති වන්නේ නුරුස්නා ස්වභාවයක්.

කිසිඳු කරුණක් වෙනුවෙන් ඔබ ඔබේම දරුවා හෝ වෙනත් දරුවෙකු පීඩාවට පත් කරන්න එපා. එය දරුවාට මානසිකව ඉතා ප්‍රභලව බලපාන කාරණාවක්. දරුවා තුල එම කාරණාව පිලිබඳව අනියත බියක්, අකමැත්තක්, ඔබ ගැන මෙන්ම සමාජය ගැනත් අකමැත්තක්, ද්වේෂයක් හට ගැනීමට එය හේතුවක්.

ඔබත් ඔබේ දරුවා කෙරෙහි පීඩාකාරීව කටයුතු කරන කෙනෙක්නම්, නවතින්න. මඳක් සිතන්න. දරුවා කෙරෙහි කාරුණික වන්න. ඔහුගේ / ඇයගේ කැමැත්තට ඉඩ දෙන්න. ඔවුන්ගේ ගමනට අත්වැලක් වෙන්න. මඟ පෙන්වන්න සෙනෙහසින්.

වරණ ( සත්‍ය සිදු වීමක් ඇසුරෙනි. නම් ගම් මනඃකල්පිතය )

අනිච්ඡාවත සංඛාරා.. උප්පාද වයධම්මිනෝ..
උප්පජ්ජිත්වා... හාමුදුරුවන්ගෙ හඬ දයාසීලිගෙ දෙකන් පසාරු කරගෙන මුළු ගත පුරාම විදුලියක් වගේ දුවනව ඇයට තේරුණා.

"අනේ මගෙ පුතේ" කියල දෑතින්ම පපුවට ගහ ගත්ත ඇය සිහිසන් නැතුව ඇද වැටෙනකොට ලඟ උන්න කීප දෙනෙක් ඇයව වත්තන් කර ගත්තා.

ධම්මික ගෙ නිසල සිරුර ලඟ බිම වාඩි වෙලා පැන් වඩමින් උන්න අක්ක ශ්‍රියාණි, අනිත් අයගෙ උදව්වෙන් අම්මව කාමරේට අරගෙන යනකොට පැන් වඩන තැන ඉතුරු උනේ ශ්‍රියාණිගෙ සැමියත් දරු දෙන්නත්, තව නෑදෑ කීප දෙනෙකුත් විතරයි.

ආගමික වතාවත් ඉවර කරල ධම්මිකව කනත්තට රැගෙන යන්න ගමේ තරුණ කොල්ලො සෑහෙන පිරිසක් එකතු උනා. දයාසීලි පියවි සිහියට එනකොට ධම්මික ආයෙ නො එන්නම ගිහින්.

"අම්මෙ, මේ කෝපි එක බීල හිටියනං" ශ්‍රියාණි දයාසීලිගෙ ඇඳේ පැත්තකින් වාඩි උනේ අම්මගෙ ඔලුව යන්තමින් පිරිමදින ගමන්.

කෝපි කෝප්පෙ පැත්තකට කරපු දයාසීලි අමාරුවෙන් ඇඳෙන් නැඟිට්ටා. ගමේ ගෑනු එකතු වෙලා මල බත උයන දිහා මොහොතක් බලන් උන්න ඇය දෝතින්ම හිස බදාගෙන කල්පනා කරන්න උනා. 

දවස් තුනකට කලින් මේ වගේ ගොම්මන් වෙලාවක වෙච්චි සිදු වීම ඇයගෙ හිතට හරි හරියට  වද දෙන්න පටන් ගත්තා.

අජිත්, දයාසීලිගෙ වැඩිමල් පුතා. ශ්‍රියාණි කියන්නෙ මද්දුමී, ධම්මික තමයි බඩ පිස්සා. ගුණපාල, ඒ කියන්නෙ දයාසීලිගෙ සැමියා, ජීවිකාව කර ගත්තෙ ගොවිතැනින්. මීට අවුරුදු තුනකට කලින් ගුණපාල කුඹුරට ගිය වෙලාවක මී මැස් මොරය හැදිල කුඹුරෙ වැටිල මැරිල උන්න.

ශ්‍රියාණි ඒ වෙද්දි කසාද බැඳල. ධම්මික සාමන්‍යපෙල ලිව්ව විතරයි. අජිත් වැඩිමලා උනත් තනිකඩයා, ඒ විතරක් නෙමෙයි නාහෙට නාහන එකා. කොහෙන් හරි පොල් ගෙඩියක් හොරකම් කරල විකුණල හරි අජිත් කලේ කසිප්පු බිව්ව එක. ගෙදරට කියල සත පහක උදව්වක් අජිත්ගෙන් ලැබුණෙ නෑ.

පොඩි එවුන් දෙන්නගෙ වැඩ නිසා අජිත් ගැන හොයා බලන එක දයාසීලිටත් මඟ ඇරිල තිබුණා. අජිත් උස්මහත් වෙලා පෙලවහක් හෙම කර ගන්න කාලෙ ඇවිත් දයාසීලි ඌ ගැන හොයනකොට අජිත් නන්නත්තාර වෙලා ඉවරයි. බේබද්දෙක් වෙලා ඉවරයි.

බේබදු කම විතරක් නෙමෙයි, අජිත් වෙලාවකට හොරෙක්. ගමේ මිනිස්සුන්ටත් වදයක්. ගෙදරට ආවෙ හතරගාතෙන්. බීගෙන ඇවිත් යකෙක් වගේ ගෙදර වලං මුට්ටි පොඩි කරල දාපු අජිත් , අම්මටයි මල්ලිටයිත් පහර දුන්න. කනමදය වගේ උන්න අජිත්ට පාරක් දෙකක් ගහල මෙල්ල කර ගන්න ධම්මිකට ඒ වෙලාවට පුලුවන් උනා. දරු දෙන්න අතරට පැන්න දයාසීලිට උන් දෙන්නව දෙපැත්තට කරන්නත් ලේසි උනේ නෑ.

ලොකු එකා බේබද්දෙක් වෙද්දි, පවුල ගැන, අම්ම ගැන හොයා බැලුවෙ ධම්මික. ඉස්කෝලෙ ගමන නවත්තල දාපු ධම්මික, ෆිනෑන්ස් දාල ත්‍රීවීල් එකක් ගත්ත. එදිනෙදා හයර් වලින් ධම්මිකට සැලකිය යුතු ආදායමකුත් ලැබුණා. ගෙදරට උවමනා බඩු මුට්ටු, කන්න බොන්න දේවල් ගෙනාවෙ ධම්මික. අජිත් කලේ අම්ම උයල දෙන එකක් කාල, මොන විදියකින් හරි කීයක්ම හරි හොයාගෙන කනමදය වගේ බීපු එක.

අජිත්ගෙන් දයාසීලිට වෙන හිරිහැර නිසාම ඇයට අජිත්ව එපාම වෙලයි තිබුණෙ. කොටින්ම තමන්ගෙ දරුවෙක් කියලවත් හිතුනෙ නෑ.

එදා හොඳටම වැස්ස දවසක්. ගස් කඩන් වැටිල ලයිට් කණු, කම්බි කීප පොලකින්ම කැඩිල නිසා කරන්ට් එකත් නෑ. අඳුර වැටීගෙන එනකොට ධම්මිකගෙ ත්‍රීවීල් එක ගේ ඉස්සරා නැවැත්තුව. හාල්, පොල්, එලවලු පිරිච්ච මල්ලක් අම්මගෙ අතට දුන්න ඔහු, ත්‍රී වීල් එක මඩුවට දාල, මහන්සියත් නොබලම වතුර පනිට්ටු කීපයක් ගෙනත් මඩ හෝදල දැම්මෙ කුප්පි ලාම්පු එලියෙන්. ධම්මික තමන්ගෙ දරුවෙක් වගේ ත්‍රීවීල් එක පරෙස්සම් කලේ.

අම්ම උයන අතරෙ, ධම්මික ලිඳ ලඟට ගිහින් සීතලේම නාගෙන ඇවිත් කොට කලිසමකුත් ඇඳගෙන, කුස්සියට ආවෙ කුස්සියෙ මේසෙ උඩ වෙනද වගේම උණු උණු තේ එකක් තියෙන බව දන්න නිසා. ධම්මික තේ එක බොන අතරෙ දයාසීලි හනිකට බතකුයි, පරිප්පුයි, සම්බෝලෙකුයි හදල ඉවර උනා. තෙල් තාච්චිය රත් වෙන්න ලිපේ තියපු ඇය, පපඩම් පැකට් එක අරගෙන පපඩම් දෙක තුනක් එලියට ගන්නකොටම කුණුහරුප කියාගෙන, කෑ ගහගෙන අජිත් එන සද්දෙ ඈතින් ඇහෙන්නට උනා.

" අර වසවර්තිය අදත් කට ගොන්නක් බීගෙන. පොඩි එකෝ උඹ එහෙම ඔන්න යන්නෙ නෑ ඕක එක්ක පැටලෙන්ඩ" කියාගෙන දයාසීලි ඉස්තෝප්පුවට ආව.

ඒ වෙනකොටත් අජිත් ගේ දොරකඩ. කරුවලේ හරියට පේන්නෙත් නෑ කිසි දෙයක්. වැස්සෙ තෙමීගෙන ගෙට එන අජිත්ව දැක්ක දයාසීලි ආපහු කුසියට යන්ඩ හැරුණ.

අමු තිත්ත කුණුහරපෙන් ඇයට බැනගෙනම ගෙට ගොඩ උන අජිත් ඉස්තෝප්පුවෙ තිබුණ පුටුවකට දඩාස් ගාල පයින් ගහනකොට ඒ සද්දෙ මොකක්ද බලන්න ධම්මිකත් කලබලෙන්  එලියට දුවගෙන ආව.

"අම්ම යන්ඩ ගෙට" ධම්මික කියද්දි අජිත් එපාම කරපු විදියට අමු තිත්ත කුණුහරපෙන් ධම්මිකටත් බැනගෙන බැනගෙන ගියා.

අජිත්ගෙ මේ කෙරුවාව එපාම වෙලා උන්න දයාසීලි " අනේ මේ කාලකන්ණියා මැරිලවත් යන්නැති හැටියක්" කියල කියනකොටම, ධම්මික කලුවරේම මිදුල කොනේ තිබ්බ උදලු මිටක් ගලවගෙන අජිත්ට ගහන්ඩ පැන්නා. අයිය මලෝගෙ රණ්ඩුව මැද්දට පැන්න දයාසීලිට අඳුරෙ කිසි දෙයක් පෙනුනෙ නෑ.

දෙන්නගෙ ගාලගෝට්ටිය නවත්ත ගන්ඩ බැරිම තැන "ගහපං ඕකට අතක් පය කැඩෙන්ඩ. එතකොටවත් නිදහසක් තියෙයිනෙ දෙයියනේ" කියල ධම්මිකට කිව්ව.
පොලු පාරවල් දෙක තුනක් බොහොම තදින් වැදෙන සද්දෙ දයාසීලිට ඇහුණත් ඇය ගණන් ගත්තෙ නැත්තෙ අජිත්ගෙ කෙරුවාව ඇයට එපාම වෙලා තිබ්බ හන්ද. මිනිත්තු දෙක තුනකින් පස්සෙ කෙන්දිරි ගාගෙන එකෙක් බිම වැටෙන හැටි සේයාවක් වගේ දයාසීලිට පෙණුනා.

"ඇති පුතේ ඇති" කියාගෙන දයාසීලි දුවගෙන එනකොට
"ඔන්න උඹේ පොඩි පුතාව මම ඉවරයක් කෙරුව" කියල කෑ ගහපු අජිත් මහ හයියෙන් වියරුවෙන් වගේ හිනා උනා.

"මගෙ බුදු පුතේ" කියාගෙන වැටිල උන්න ධම්මික ගාවට දුවපු දයාසීලීගෙ සද්දෙට වටපිටාවෙ ගෙවල් වල මින්ස්සු එකතු වෙනකොටත් ධම්මිකගෙ හුස්ම ටික වා තලයට මුහු වෙලා තිබුණා.